Na stracie ŚLR w Łagowie pojwiła się silna reprezentacja MYBIKE.PL. Zapowiadała się więc ciekawa rywalizacja, również w ramach teamu.

Profile tras:

Profil master

Profil fan

Na dystansie master organizatorzy przewidywali prawie 1713m przewyższenia w pionie na 71 km dystansie, zaś na Fan “jedynie” 1263m na 49 km. Pamiętając ostatni start w Łącznej, gdzie 80km jechaliśmy prawie 7 godzin i biorąc pod uwagę padający kilka dni przed maratonem deszcz, spodziewałam się, że w Łagowie spędzę kilka długich godzin na trasie. Aby choć trochę zmniejszyć swoje cierpienie, zdecydowałam się ulepszyć swoją maszynę zakładając super lekkie koła Bontrager XXX dostępne do testowania w sklepie MYBIKE.PL. Jak się szybko okazało, był to strzał w dziesiątkę.

Zaraz po starcie za samochodem bezpieczeństwa zaczęłam powoli wyprzedzać. Michał i Krysia, czyli osoby z którymi mam zazwyczaj szanse na podobny wynik zostal w tyle. Kamil Miśkiewicz bardzo szybko zniknął mi z zasięgu wzroku, Wojtek też wyrwał szybko do przodu. Po kilku kilomatrach zaczął się drugi, ale łagodny podjazd. W sam raz na rozgrzewkę.

Do pierwszego bufetu (na 19. km) jechało mi się bardzo dobrze, nie odczuwałam żadnego wysiłku. Sprawdziłam na własnej skórze, że lekkie koła rzeczywiście bardzo pomagają. Trasa okazała się być powtórką z Łącznej – błoto, błoto i jeszcze raz błoto – aha i podjazdy. Wymęczające tym bardziej, że mokre błoto uniemożliwiało często podjechanie górek, które w normalnych warunkach nie stanowiłyby najmniejszego problemu. Po wymęczających podjazdach przychodziła pora na zjazdy, czyli to co lubie najbardziej. I tu się również nie zawiodłam. Były zarówno szybkie single, dające możliwość manewrowania między drzewami z prędkością ponad 30km/h, ale nie brakowało też trudnych technicznie, typowych raczej dla Golonki niż ŚLRa zjazdów po kamienistych strumieniach. Pikanterii tym ostatnim dodawała wszechobecna wilgoć. Oba typy zjazdów wymagały dużego skupienia, drobny błąd mógł oznaczać wywrotkę i poważną kontuzję.

Po dotarciu na drugi bufet, czyli na 40. kilometrze spotkałam Wojtka. Po kilku kilometrach wspólnej jazdy (a właściwe częściej podchodzenia) zgubiłam go na którymś zjeździe i dalej jechałam sama, co chwilę pytając mijających mnie zawodników z czołówki Fana o to, jak daleko jest ktoś z mojej drużyny. Spodziewałam sie, że Michał dogoni mnie na ostatnich kilometrach, jednak tak się nie stało. Na metę dojechałam jako druga z naszej drużyny.

To był perwszy maraton, podczas którego modliłam sie po cichu o choćby kawałek asfaltu. Bardziej doświadczeni startowo koledzy twierdzili również, że dotychczas nie jechali tak ciężkiego maratonu. Błoto zniszczyło psychicznie nas wszystkich. W Łagowie okazało się, że nie trzeba jechać w wysokie góry, żeby spróbować prawdziwego MTB. Z przyjemnością wrócę tam za rok.

Nasza drużyna bardzo dobrze zaprezentowała się w Łagowie. Zajęlśmy drużynowo 2. miejsce, utrzymując tym samym 1. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stanęli:

– Kamil Miśkiewicz – 2. miejsce w M1 (15. open) na dystansie Master z czasem 05:07:06 (czas zwycięzcy open: 04:17:20)

– Monika Wrona – 2. miejsce w K2 (3. open) na dystansie Master z czasem 05:58:43

– Krysia Żyżyńska-Galeńska – 2. miejsce w K3 (4. open) na dystansie Master z czasem 06:24:50

– Kuba Okła – 2. miejsce w M1 (11. open) na dystansie Fan z czasem 03:22:14

– Maja Busma – 2. miejsce w K2 (2. Open) na dystansie Fan z czasem 04:40:47

– Beata Kuchniewska – 3. miejsce w K4 (16. open) na dystansie Family z czasem 01:27:20

Poza podium:

– Michał Żurek – 10. miejsce w M2 (46. open) z czasem 06:06:52

– Wojtek Galeński – 15. miejsce w M3 (50. open) na dystansie Master z czasem 06:24:39

– Konrad Gręda – 9. miejsce w M3 (28. open) na dystansie Fan z czasem 03:42:40

– Marek Sanaluta – 31. miejsce w M2 (116. open) na dystansie Fan z czasem 04:49:01

– Piotr Mazurek – 33. miejsce w M2 (122. open) na dystansie Fan z czasem 04:52:05

– Tomek Kuchniewski – 30. miejsce w M4 (176. open) na dystansie Fan zczasem 05:41:48

– Bartek Błażewski – defekt

Na Tatry Tour wybrałem się z kolegami z SSC oraz rodzicami, którzy nas wspomagali na trasie. Chcę im za to podziękować.

Wiedziałem, co mnie czeka. To jest jeden z tych wyścigów, na które czekam cały rok.

Tempo od początku było bardzo mocne. W ciągu ostatnich dwóch wyścigów, w których brałem udział, cały peleton dojeżdżał aż do Liptovskiego.

Tym razem nie. Dwie „hopy”, a ja już zostaję w drugiej grupie. Niezbyt się tym martwię, bo jest zjazd, który ciśniemy niemal na maxa. Przed końcem zjazdu dojeżdżamy do peletonu i im bliżej Liptovskiego tym liczba osób w peletonie się powiększa. Atmosfera się trochę rozluźnia. Postanawiam więc dołożyć do pieca to, co sobie wcześniej zapakowałem do kieszonek.
Oszczędzam siły, bo zaraz będzie decydujący podjazd pod Huty. To tu wszystko się zaczyna, wychodzą te ciasteczka jedzone po treningu 😛 34 stopnie nie ułatwiają zadania… Proszę o wodę z ‘samochodu technicznego’. Kręcę swoje. Szybki zjazd do Zuberca. Tworzy się grupa, a współpraca nawet się układa. Mijamy dość szybko Sucha Hore, wcześniej  był bufet. Przy takiej temperaturze należy pamiętać o częstym piciu, którego na szczęście mi nie brakuje. Nogi są coraz słabsze, ale nie odpuszczam.

ZĄB i oberwanie chmury. To już standard, że na tym wyścigu pada. Podjazd jadę jeszcze z grupą, ale ostatecznie zostaję. Deszcz, a w zasadzie ściana wody trochę mnie orzeźwia. Na zjazd próbuję założyć kamizelkę, ale się nie udaje. To nie zmienia faktu, że i tak jestem cały mokry.
Podjazd pod Bukowinę jadę już sam. Całe szczęście, że jest jeszcze ciepło, a woda z nieba już nie leci.
Mozolnie się wtaczam, dłuży mi się. Nie chce mi się patrzeć nawet na prędkość czy tętno. Samochód powoli znika za zakrętami.
Zjazd z Bukowiny do Łysej Polany to mój ulubiony z całego wyścigu. Są tam 3 patelnie które trzeba ściąć, modląc się, żeby zza zakrętu nie wyłonił się samochód lub co gorsze autobus. Tym razem było mokro więc i prędkość jest trochę niższa, ale frajda zawsze duża.
Przed Łysą Polaną dostaję drugą porcję deszczu, tym razem z gratisem w postaci gradu. Uderzenia powodują u mnie uśmiech na twarzy. Jedynie co przychodzi mi do głowy, to że ludzie myślą o mnie jak muszę być nieźle popier.. . żeby jechać w taką ‘apokalipsę’.

Co ciekawe dwa dni wcześniej padało i wychodziłem na treningi z taką  myślą o wyścigu. Z resztą zasada Velominati mówi, że tylko nieźli skurwiele trenują w deszczu, albo w złych warunkach. Czasem zdarza mi się więc jeździć w deszczu. A co, lubię się dowartościować 😛

Reszta wyścigu to już z górki: bufet, podjazd, meta. Ale nie tak od razu. Deszcz zaczął lać po raz trzeci na ok 170 km. Tym razem nie widać było nawet drugiej strony drogi. Jezdnia powoli zamienia się w rzekę. Jedyne pocieszenie, że jest podjazd i nie marznę. Wreszcie ostatni 12 kilometrowy podjazd. Asfalt jest suchy – po tej stronie Tatr nie padało. Za każdym razem kiedy się tędy jedzie to wydaje się, że go nie będzie. Ale jest i trzyma się całkiem dobrze… W tym momencie już jadę na 110% do mety. Finisz pod Grand Hotel i koniec, koniec na ten rok.

A tak było naprawdę…

To jest wyścig, który polecam wielu osobom. Owszem łatwy nie jest, ale zupełnie inny od Pętli Beskidzkiej. Przyjemniejszy, jeżeli wyścig można uznać za coś, co jest przyjemne. Organizacja jest zawsze na bardzo wysokim poziomie. Pozytywne  jest to, że jeśli utworzy się duża grupa, często pojawia się samochód organizatora albo motocykl, który prowadzi.

Pozostaje teraz tylko usiąść i powspominać co się działo na trasie, czy w samochodzie. Czas poprawiłem w stosunku do ubiegłego roku, ale nieznacznie 5h 47min 30sec.

Krótki filmik z podróży i przejażdżki następnego dnia. Dzięki Marcinowi, który nas ciągnął przez 100 km, daliśmy radę 😛

Wszystkie materiały foto/wideo zawdzięczam Michałowi Gałczyńskiemu i są jego prawną własnością.

Wybierając się do Wąchocka miałam z tyłu głowy opowieści o ubiegłorocznym potopie w trakcie wyścigu. Na szczęście pogoda nie zapowiadała powtórki tych wrażeń. Byłam bardzo ciekawa jakiego typu trasę uda się poprowadzić organizatorom. Góry śwętokrzyskie mają spory potencjał, jednak przy zapowiadanych 500m przewyższeń na 48 km nie spodziewałam się zbyt wiele. Wąchock przywitał nas ponad 30-stopniowym upałem, przez który odczuwałam na początku znaczny spadek siły i ochoty do ścigania w ogóle. W sektorze stanęłam obok Krysi i po chwili wystartowaliśmy. Ze względu na charakter trasy organizator wydłużył przerwy między startami poszczególnych sektorów do 2 minut, co zaowocowało brakiem korków i w miarę płynną jazdą. Zaraz po starcie rozpoczął się pierwszy, długi jak na Poland Bike podjazd, który ładnie rozciągnął stawkę. Szybko udało mi się odjechać Krysi, a na siódmym kilometrze dogoniłam końcówkę wcześniejszego sektora. Czułam się bezpiecznie, ponieważ miałam świadomość, że przede mną nie ma żadnej konkurentki. Organizatorzy Poland Bike nie rozczarowali mnie jeśli chodzi o trudność trasy. Wąchock dostarczył nam wszystkich smaczków, jakie są w stanie zaoferować Góry Świętokrzyskie. Były długie podjazdy po bruku, błotniste kałuże, leśne strumyki, piaszczyste ścieżki, ale nie brakowało też krętych singli i szybkich, technicznych zjazdów, które wynagradzały mniej przyjemne odcinki. Bardzo lubię takie trasy, więc mimo bardzo wysokiej temperatury jechało mi się bardzo dobrze i ostatecznie linię mety przekroczyłam jako pierwsza ze stosunkowo dużą przewagą nad pozostałymi dziewczynami. To była ciekawa i stosunkowo trudna trasa jak na maraton mazowieckiego cyklu. Organizatorzy Poland Bike idą w dobrym kierunku. Jeśli będę miała okazję wystartować w Wąchocku w przyszłym roku, to z pewnością się tam wybiorę.   Nasza drużyna zaprezentowała się na Poland Bike najlepiej od początku sezonu. W obu klasyfikacjach drużynowych zajęliśmy 1. Miejsce. Wyniki poniżej.