W minioną niedzielę 17 lipca nasza drużyna pojawiła się na starcie kolejnego już maratonu organizowanego w ramach cyklu Świętokrzyskiej Ligi Rowerowej. Tym razem edycja miała miejsce w Pińczowie i pośród naszych zawodników budziła trochę kontrowersji. Głównym argumentem przeciwko tej edycji była z pozoru nudna trasa rozgrywana na rundach. Dystans fan miał do pokonania 2 identyczne rundy, masters zaś 3. Dawało to odpowiednio 50km / 860metrów w pionie oraz 73 i 1260. Drugim argumentem marudzących kolegów była pogoda. Rano nie było w prawdzie przesadnie zimno, ale chmury i deszczowa prognoza nie podnosiła morale w zespole.

Start najdłuższego dystansu przełożono o kilkanaście minut, tak aby nie doganiać za szybko dystansów fan i family które startowały w odstępach ok 15 minutowych. Na starcie Mastersa stanęliśmy w następującym składzie: Krysia, Karol, Michał, Wojtek i ja (Mateusz). Start przebiegał dość leniwie i przez pierwsze 5 km jechaliśmy zwartą grupą, tak naprawdę do pierwszego ostrego podjazdu,gdzie się łączyliśmy z pętlą XC z poprzedniego roku. Niestety moja dyspozycja tego dnia była trochę osłabiona uczestniczeniem w wieczorze kawalerskim kolegi w piątek – wyborowe trunki nie działają izotonicznie, a gra w Zorbal w sobotę sprawiła, że zakwasiłem trochę mięśnie. Dlatego przez pierwsze 15 km pierwszej pętli czułem się jak drewniany Pinokio. Mięśnie nie działały jak powinny, a na zjazdach brakowało mi trochę flow. Odbiło i się to trochę na mojej pozycji, bo wypadłem poza pierwszą dziesiątką.

Obudziłem się dopiero około 15 kilometra po pierwszym bufecie, gdzie był około 10 km odcinek dość płaski po polach. Był to też odcinek na którym po raz kolejny opony Bontrager XR2 zdały egzamin celująco. Padający deszcz sprawił, że musieliśmy jechać po glinianym polu, które oblepiało wszystko co się dało. Ci zawodnicy, którzy mieli trochę agresywniejsze opony kończyli z zapchanymi kołami które musieli oczyszczać. Gumy od Bontragera dzięki dość rzadkiemu bieżnikowi szybko się czyściły i zapewniały dobrą przyczepność. Po płaskim odcinku nastąpił kolejny wjazd na drugą pętle, która znów rozpoczynała się od trasy XC. Przydały się tutaj poty wylewane na podjazdach i zjazdach na kazurce, bo udało mi się odskoczyć od grupki którą minąłem na błotnym odcinku.  Kolejne półtora kółka spędziłem na jechaniu swoim równym mocnym tempem, tak aby nie strzelić na pięć kilometrów przed metą.

Cel udało się osiągnąć i metę minąłem jako 10 zawodnik open i 3 w swojej kategorii. Wynik z jednej strony dobry, chociaż wiem, że w zawodnicy z którymi jechałem w Kielcach dojechali około 5-8 minut przede mną. Trasę ogólnie oceniłbym na 3.5 w skali 1-6. Nudy nie było, ale szału też nie – pierwsza część trasy była super – ciężka, kręta, techniczna, ale nie niebezpieczna; druga nudna i błotnista przez co wiele osób się wycofało.

Wyniki MyBike.pl

Dystans Masters:

Krysia – 1open / 1 w kategorii

Mateusz – 10 open/ 3M2

Karol – 15 open / 7M2

Wojtka i Michała niestety warunki na trasie zmusiły do wycofania się z wyścigu

Dystans Fun:

Kasia 7open / 4 K3

Grażyna 10 open 1 K4

Adrian 65open / 22 M3

Podsumowując: jako team pojechaliśmy dobry równy wyścig. Mieliśmy 3 dekoracje i zdobyliśmy sporo punktów do klasyfikacji drużynowej.

Tekst: Mateusz Rybak

Wminioną niedzielę 17 lipca nasza drużyna pojawiła się na starcie kolejnego już maratonu organizowanego w ramach cyklu Świętokrzyskiej Ligi Rowerowej. Tym razem edycja miała miejsce w Pińczowie i pośród naszych zawodników budziła trochę kontrowersji. Głównym argumentem przeciwko tej edycji była z pozoru nudna trasa rozgrywana na rundach. Dystans fan miał do pokonania 2 identyczne rundy, Masters zaś 3. Dawało to odpowiednio 50 km / 860 metrów w pionie oraz 73 km i 1260 m w pionie. Drugim argumentem marudzących kolegów była pogoda. Rano nie było wprawdzie przesadnie zimno, ale chmury i deszczowa prognoza nie podnosiła morale w zespole.

Start najdłuższego dystansu przełożono o kilkanaście minut, tak aby nie doganiać za szybko dystansów fan i family, które startowały w odstępach ok 15 minutowych. Na starcie Mastersa stanęliśmy w następującym składzie: Krysia, Karol, Michał, Wojtek i ja (Mateusz). Start przebiegał dość leniwie i przez pierwsze 5 km jechaliśmy zwartą grupą, tak naprawdę do pierwszego ostrego podjazdu, gdzie się łączyliśmy z pętlą XC z poprzedniego roku. Niestety moja dyspozycja tego dnia była trochę osłabiona uczestniczeniem w wieczorze kawalerskim kolegi w piątek – wyborowe trunki nie działają izotonicznie, a gra w Zorbal w sobotę sprawiła, że zakwasiłem trochę mięśnie. Dlatego przez pierwsze 15 km pierwszej pętli czułem się jak drewniany Pinokio. Mięśnie nie działały jak powinny, a na zjazdach brakowało mi trochę flow. Odbiło się to trochę na mojej pozycji, bo wypadłem poza pierwszą dziesiątką.

Obudziłem się dopiero około 15 kilometra po pierwszym bufecie, gdzie zaczynał się około 10-kilometrowy dość płaski odcinek po polach. Był to też odcinek, na którym po raz kolejny opony Bontrager XR2 zdały egzamin celująco. Padający deszcz sprawił, że musieliśmy jechać po glinianym polu, które oblepiało wszystko co się dało. To nie było żadne typowe głębokie błoto jakie sobie wyobrażamy, odcinek ten wyglądał mniej więcej tak jak na zdjęciu obok. Zawodnicy mający trochę agresywniejsze opony kończyli z zapchanymi kołami i koniecznością zatrzymania się w celu odklejenia brył błota zebranych przez podkowę widelca. Gumy od Bontragera dzięki dość rzadkiemu bieżnikowi szybko się czyściły i zapewniały dobrą przyczepność. Po płaskim odcinku nastąpił kolejny wjazd na drugą pętle, która znów rozpoczynała się od trasy XC. Przydały się tutaj poty wylewane na podjazdach i zjazdach na Kazurce, bo udało mi się odskoczyć od grupki którą minąłem na błotnym odcinku. Kolejne półtora kółka spędziłem na jechaniu swoim równym mocnym tempem, tak aby nie strzelić na pięć kilometrów przed metą.

Cel udało się osiągnąć i metę minąłem jako 10 zawodnik open i 3 w swojej kategorii. Wynik z jednej strony dobry, chociaż wiem, że zawodnicy z którymi jechałem w Kielcach dojechali około 5-8 minut przede mną. Trasę w skali 1-6 ogólnie oceniłbym na 3,5. Nudy nie było, ale szału też nie – pierwsza część trasy była super – ciężka, kręta, techniczna, ale nie niebezpieczna; druga nudna i błotnista przez co wiele osób się wycofało.

Wyniki MyBike.pl

Dystans Masters:

1. Krysia – 1 open / 1 w kategorii
2. Mateusz – 10 open/ 3 M2
3. Karol – 15 open / 7 M2
4. Wojtka i Michała niestety warunki na trasie zmusiły do wycofania się z wyścigu

Dystans Fan:

1. Kasia – 7 open / 4 K3
2. Grażyna – 10 open 1 K4
3. Adrian – 65 open / 22 M3

Podsumowując: jako team pojechaliśmy dobry równy wyścig. Mieliśmy 3 dekoracje i zdobyliśmy sporo punktów do klasyfikacji drużynowej.

To na początku może tak. TO BYŁ NAJFAJNIESZY MARATON W TYM SEZONIE.
Piękna pogoda, super trasa naprawdę ciekawa, dość trudna techniczna, wymagająca. Dobra organizacja, miła atmosfera – no super. Wpiszcie sobie to w kalendarz za rok.
Zamek w Chęcinach będzie mi się pewnie śnił gdy będę tęsknił za prawdziwym MTB. Ależ to było meczące.

Ten maraton dodatkowo był uwieńczeniem naszych starań w  klasyfikacji generalnej i obronienie II pozycji jako drużyna.

Dla mnie nie było to szczęśliwy maraton bo na karkołomnym zjeździe rozszczelniłem oponę. I na trasę wróciłem dopiero po kwadransie.

Jechałem dystans FUN 45km, 1160m różnicy wzniesień. Trasa zaczynała się od razu pod górkę najpierw chwile po asfalcie, a później po luźnych kamieniach aż do linii lasu. Podjazd w grupie gęsiego, później szybki zjazd z przejazdem pod S7 i znowu pod górę tym razem dużo wyżej i dłużej. Miejsca do wyprzedzania było mało albo można powiedzieć wcale. Ja nie szarżowałem bo wiedziałem że będzie jeszcze okazja naciskać mocniej na pedały. Nareście pierwszy zjazd, a w zasadzie dwa pod rząd. Duże kamienie, wymyte rozpadliny, liście maskujące przeszkody kawałki gałęzi – po prostu było wszystko. Również pierwsze katapulty. Ktoś krzyczy za mną „prawa wolna”, ustępuje drogi a on wyprzedza i od razu lot przez kierownicę. Chwile później znowu taka sama sytuacja. Zawodnik bliżej mi nie znany w sposób iście samobójczy zjechał ze zbocza, a na końcu koło wpadło mu w rozpadlinę deszczowa i fruuu z roweru. Na szczęście bez uszczerbku na zdrowiu. To idealne miejsce dla fotografów. Stawka się rozluźniła doganiam jakąś dziewczynę, ale znowu wąsko dużo krzaków nie ma jak wyprzedzać. Jedzie mi się świetnie koła się nie ślizgają bo założyłem większe kapcie BONTRAGER XR1 w wersji z mleczkiem. Kontrola na zjazdach dużo lepsza, a i pod górę dobrze się klei do podłoża – nic się nie ślizga. Znowu zaczęły się podjazdy i to takie że niestety jadąc komuś na kole w grupie zawsze kończy się to tak samo. Czyli zgrzyt łańcucha przy zmianie biegów, biegi się nie zmieniają … teraz padają nie cenzuralne słowa J i grupa staje pod górę bez możliwości wskoczenia na rower bo za stromo.

Wole zsiadać z roweru gdy już nie daje rade, niż gdy mnie zatrzymują ale pewnie nie jestem odosobniony w tej kwestii. Później trawers i znowu pod górę. I tak można powiedzieć cały czas. Trochę na dół, trochę na górę. Trasa zaciera się w pamięci. Koło 20km dogoniłem kogoś kto miał głośnik w plecaku. Niby lepiej bo ma kontakt z przyrodą, a nie słuchawki w uchu i to pewnie mobilizuje do pedałowania, ale dla kogoś obok – jak dla mnie to ja wole delektować się uderzeniami kamieni o ramę lub słuchaniem strumyka. Niestety po lesie jeździli moto – crossowcy, jeden nawet mnie wyprzedzał na podjeździe co nie było fajne. Zdegustowany repertuarem kolegi z plecakiem przy najbliższym spadku postanowiłem odjechać. Leciałem jak wariat, zjazd był piękny… ale uszkodziłem koło i po zawodach.

Wymiana dętki nie była szybka bo skrzywiłem wentyl i nie mogłem go zdjąć, ale udało się – cieszyłem się jak dziecko. Ruszając po 15minutowej przerwie chce mi się znów gonić, jak zawsze w takiej sytuacji.
To są te chwile kiedy wyprzedzasz z taka łatwością. Po przymusowej przerwie, czułem się jak bym zatrzymał się na obiad. Niestety euforia szybko minęła kilka podjazdów i znowu wróciłem do pedałowania ekonomicznego. Pamiętam świetny zjazd (podobno ten sam jest na trasie w Nowinach) tak zwany przy pomnikach. Bardzo stromy. Ale schodząc z rowerem pod pacha a raczej skacząc z rowerem na plecach widziałem jak chyba zawodnik z top1 Masters zjechał zakosami w taki sposób ze mi szczęka opadła. To się nazywa znajomość trasy.

Mnie jeszcze czekała przygoda. Gdy dogoniłem dziewczynę krzyczę prawa wolna i jadę. Jak bardzo się zdziwiłem gdy mi odkrzyknęła „Nie Lewa” i w tej samej chwili uderzyłem w jej tylne koło i FRUU… w krzaki. Nic się nie stało ale chwile się zbierałem. Gdy ja dogoniłem chwile później już się dogadaliśmy.

Pamiętam też moment gdy zjeżdżam sobie szutrówką a tu kolega z Masters wyprzedza mnie jadąc co najmniej 45km/h może i dał bym rade tak jechać ale nie wiedziałem co mnie czeka za zakrętem.

W głowie mam też swój wjazd na asfalt z zakrętem o 90stopni. Na asfalcie był piasek a ja jechałem dość szybko i uślizg był potężny już widziałem siebie w rowie… ale opony odzyskały przyczepność i skręciłem w ostatniej chwili. Adrenalina tak mi skoczyła ze sił starczyło na następna górę.

Nadszedł ten moment gdy Twój Garmin pokazuje Ci do mety 2km czas finiszować.

Wtedy zamek pojawił się w pięknej krasie. Do tego na zboczu góry były piękne budynki. Później się dowiedziałem ze to wydział Geologii w kamieniołomach. W dobrym humorze i pozytywnym nastawieniu cisnę mocno na pedały asfaltem pod górę. Nawet do głowy mi nie przyszło że czeka mnie jeszcze „ściana płaczu” tzn. z asfaltu skręcało się w lewo, patrzę dalej w górę i dostrzegłem małych ludzików na rowerach – tam na szczycie. Z tego wszystkiego płakać się chciało J
Pomimo wszystko na górze czekała nagroda był to widok jak marzenie (wracam tam na 100%, bo było miejsce na ognisko) te ostatnie 500m to chyba jechałem z 15minut, pamiętam widok prędkości 4km/h i szybciej już nie dawałem rady potem już tylko zjazd był krótki. W Chęcinach jeszcze kilka zakrętów z górki po asfalcie i wjazd na metę. Uff koniec sezonu. Było pięknie.

Póki co nie jestem wstanie sobie wyobrazić sobie żeby przejechał 72km i 2000m przewyższenia… ale jeśli gdzieś spróbuje to w Chęcinach.

Wyniki: