Autor: Adrian Soho

Jak to jest wystartować na trasie, która „lekko” przekracza nasze możliwości? Czy 2500 m przewyższeń na odległości 68 km oznacza, że zjazdy będą strome? A co jeśli prognoza pogody się nie sprawdzi? Czy trzeba bać się Ukrainy?

Organizatorzy cyklu maratonów Świętokrzyska Liga Rowerowa postanowili spróbować czegoś nowego. Wierzymy, że dobrze znają tereny dookoła Kielc i nikt nie ma wątpliwości, że jeśli jest osoba będąca w stanie wyłuskać wszystkie lokalne „smaczki” terenowe, to tą osobą jest Bogdan Maziejuk. Nie chcąc popadać w rutynę państwo Maziejukowie postanowili urozmaicić swój cykl. Nawiązali kontakt z organizatorem maratonów „МТБ марафон” Nazarem Protsiv’em i maraton odbywający się w miejscowości Filipiec (Pylypets) na Ukrainie dopisali do listy edycji ŚLR. A my, jako zawsze głodni nowych wyzwań, nie mieliśmy wyjścia i na taką przynętę daliśmy się, jak można się domyślić, łatwo złapać. Wystawiliśmy cztery osoby: sprawdzona na długich dystansach Ela Kaca, której niestraszne wielogodzinne zjadanie długich kilometrów tras Masters/Giga, młoda i pełna energii Katarzyna Burek o bardzo pogodnym uśmiechu i dużym doświadczeniu w ściganiu się, a także Krzysztof Dziedzic – dotychczasowy zawodnik szosowy próbujący swoich sił w MTB oraz ja czyli Adrian Socho.

Dojazd na maraton nie był trywialny – czekała nas czterokrotnie większa odległość niż do Kielc i przekroczenie granicy kraju, a w zasadzie granicy strefy Schengen. Zarezerwowaliśmy na jazdę cały dzień, a przy rezerwacji noclegu zdaliśmy się na Nazara. Był on bardzo pomocny i informacje od niego rozwiały wiele wątpliwości i obaw. Jednakże zapas czasowy wykorzystaliśmy w całości, złożyło się na to opóźnienie wyjazdu z Warszawy, a drodze, już po zapadnięciu zmroku czekał nas deszcz – akurat na dość krętym odcinku prowadzącym przez pasmo gór. Ostatnie 30 km było typowo górskie i częściej korzystałem z „dwójki” niż z jakiegokolwiek innego biegu. Dojechaliśmy około północy i od razu zaczęliśmy się szykować do spania.

Następnego dnia idąc na śniadanie zauważamy, że wczorajszy deszcz objął również nasze okolice – w dodatku start odbywa się w mżawce. Nie można jednak marudzić, inni zawodnicy są gotowi to my też. Zaraz przekonamy się, jak to jest wystartować na trasie, która „lekko” przekracza nasze możliwości. Cieszymy się, że cały czas pada – nikt z nas przecież nie lubi się ścigać w unoszącym się z drogi pyle. Odrobina błota doda tylko do współczynnika hardkoru i uznania wśród osób, które na ten maratonie przyjechały. Ubieram się, zakładając prawie wszystko co mam – potówka, koszulka z długim rękawem, rękawki i nogawki, koszulka drużynowa. Ruszamy, testowy Trek Superfly śmiało wspina się pod górkę, a opony na 29-calowych kołach dobrze sobie radzą ze zdobiącymi podjazdy kamieniami. Trzeba pamiętać, że wiele współczesnych rowerów do XC, w szczególności tych na dużych kołach, ma kierownicę znacznie szerszą niż dominujący kilka lat temu standard 580 mm.

Bardzo to pomaga utrzymać równowagę na momentami śliskim podłożu. Zaczynają się pierwsze dłuższe podjazdy, na podłożu zaczyna dominować błoto w niezbyt lubianej odmianie zawierającej znaczną domieszkę gliny. Nie jest łatwo, podjazdy wyjadają siły, a trzeba przecież dotrwać do kolejnych podjazdów! Organizator na koniec zachował najciekawsze wyzwanie – podjazd o przewyższeniu 500 m zaczynający się 6 km przed metą. Z jednej strony trzeba zaoszczędzić sił, z drugiej – nie można zostać w tyle.

Łatwo nie jest, ale sił dodają piękne górskie widoki, czyste powietrze, a mgła i skrywające się w niej szczyty górskie wręcz proszą się o kilka choćby zdjęć komórką. Obsługa bufetów była bardzo pomocna, a panie mogły liczyć na wyczyszczenie szkieł okularów oraz …. (UWAGA!) przemycie twarzy! Dodatkowo panowie na trasie w ekspresowym wręcz tempie zajmowali się czyszczeniem łańcucha ORAZ kasety i smarowaniem łańcucha. Pełen szacunek!

Uprzejmi ludzie na bufetach oraz krzepiące ciasteczka i banany sprawiają, że jeszcze bardziej chce się kręcić do mety. Zauważam, że gdy na podjeździe nie mam siły pedałować na siedząco, to niesamowicie niska masa i pewnie też specyficzna geometria wyścigówki zaprojektowanej przy współudziale Garego Fishera sprawiają, że mogę jeszcze podjeżdżać na stojąco.

Są też zjazdy – niektóre to nachylone polne drogi, na których po dokręceniu możnaby pewnie przekroczyć 50 km/h. Inne to strome „ścianki”, które od deszczu wcale nie stały się łatwiejsze. Rower na kołach w dużym rozmiarze oraz zadziwiająco dobrze trzymające opony Bontrager XR1 pozwalają przejechać wszystkie zjazdy z jednym tylko kontaktem gleba-ciało.

Oponom należą się niezmierne słowa uznania, gdyż trzymały dość dobrze, a jednoczesnie ich zachowanie przy poślizgu było dość przewidywalne i dało się panować nad rowerem. Myślę nawet, że z górki rower prowadził się tak samo pewnie jak moja maszynka Enduro na kołach 26”.

Przeważnie jadę mając w polu widzenia jednego-dwóch innych zawodników. Licznik odlicza kilometry, a ja zerkam na miejsce na ramie, gdzie wcześniej naklejony był profil trasy. Deszcz i błoto jednak nie oszczędza nikogo ani niczego, mimo to napęd 2×10 w Treku spisuje się rewelacyjnie – zero zaciągnięć łańcucha, pewna i szybka zmiana biegów. O, jest kolejny zjazd, tuż przed nim wyprzedza mnie kolega z Kijowa w koszulce Rocky Mountain na amortyzowanym rowerze na małych kołach. Najbliższy zjazd jest po polach, przyklejam się do kolegi i nie odpuszczam. Pod koniec zjazdu jest króciutki błotnisto-kamienisty wąwóz, gdzie kolega na rowerze zatrzymuje się na ściance wąwozu, wtedy go wymijam. Mam już na liczniku ponad 40 km, ale powoli siły się kończą i wizje o mecie stają się coraz odleglejsze. Nie mogę jednak odpuścić, gdzieś tam zaraz za mną są kolejni zawodnicy i niech sobie nie myślą, że zawodnicy z Warszawy to słabeusze! Kolejny bufet i pyszne ciasteczka dodają sił. Po chwili wyjeżdżamy na asfalt, gdzie jest zero oznaczeń. Jedziemy tak 3 km zastanwiając się, czy tędy prowadzi trasa. Zero strzałek, zero taśm. A jednak jest skręt, pan z obsługi macha ręką wskazując dalszy kierunek jazdy. I w ten sposób dojechałem do ostatniego podjazdu. Początek jest stromy i urządzam sobie spacer. Zaraz jednak daje się jechać.

Wjeżdżam przecinając slalomem trasę wyciągu krzesełkowego, przez chwilę mam widok na zbocze i widzę, że chmury są nie tylko nade mną. Jest i szczyt, OSTATNI PODJAZD ZA MNĄ, pani na punkcie kontrolnym dokonuje rejestracji mojej obecności metodą analogową. I potwierdza, że odtąd będzie tylko w dół. I faktycznie jest, chociaż miejscami za stromo i ze względu na błoto i brak znajomości dalszego przebiegu trasy muszę nieco nadużywać hamulców. Nieprzesadnie mocarne tarcze 180/160 mm nie próbują jednak się przegrzewać i cały czas mam kontrolę nad rowerem. Krótki płaski odcinek i znowu zjazd – tym razem po korzeniach. A jak korzeni nie ma, to trzeba omijać pieńki i przewalone drzewa. Wszystko dobrze oznaczone, widać też, którędy przebiega optymalna trasa. Wyjeżdżam spośród drzew i już widzę metę! Dojeżdżam zmęczony i sprawdzam czas.

6 godzin na dystansie 68 km. Nigdy nie było tak wolno, nigdy nie było tyle podjazdów. Później okaże się, że w mojej kategorii startowało łącznie 17 zawodników, z czego 9 było szybszych, a 7 wolniejszych. Mam nadzieję, że dzięki temu startowi nasza drużyna podskoczy troszkę w klasyfikacji zespołowej cyklu ŚLR.

A teraz o samej organizacji maratonu. Chciałbym łatwo podać plusy i minusy, ale tych drugich za bardzo nie znalazłem. Świetna pomoc Organizatora (dziękujemy!!!!), szybka odprawa w biurze. W komplecie z numerkiem jest naklejka na ramę z profilem trasy. Oznakowanie i obstawienie trasy rewelacyjne, brak oznaczeń przy asfaltach organizator tłumaczył tym, że prawdopodobnie zostałyby one szybko zerwane przez cywili. Posiłku po wyścigu co prawda nie było, ale w pobliskiej pizzerii czekałem niecałe 10 minut na podanie mi tak potrzebnego dania z jedynego słusznego gatunku 🙂 Nawet nie zdążyłem wysłać SMSów do wszystkich zainteresowanych, a pachnąca pieczarkami pizza spoczęła na moim stoliku tuż obok kufla z piwem. Startujących było około setki, więc jeszcze tego samego dnia wyniki były na stronie. Nazar planuje kolejne edycje w okolicy Lwowa – o ponad 200 km bliżej niż Filipiec.

Trzeba też powiedzieć kilka słów o podróżowaniu po Ukrainie. Nie doświadczyliśmy żadnych z opisywanych przykrości. Nawet na próbę zatankowaliśmy nieco ukraińskiego paliwa i samochód nie wybuchł od tego. Stan dróg – jego kiepskość objawia się na dwa sposoby: a) drogi główne – starta farba wyznaczająca krawędzie jezdni i pasów, co jest uciążliwe po zmroku, a zwłaszcza po zmroku w deszczu, b) bardzo nierówna (pofałdowana) nawierzchnia drogi oznaczonej kolorem żółtym. Zwłaszcza podatne są auta o niskim zawieszeniu, takie jak mój Peugeot 407.

Poza tym: jedzenie dobre, ludzie przyjaźni. Mimo utrudnień związanych z przekraczaniem granicy (poniżej 30 minut w jedną stronę, ponad 3 godziny w drugą) odbieram okolice ukraińskich Karpat jako dobre miejsce na wyjazd wakacyjny na co najmniej tydzień. A cykl maratonów, w którym startowaliśmy mogę polecić każdemu, kto nie boi się spróbować „prawdziwych” gór.

Czekałem na ten wyścig od września 2014- kiedy to skończyła się poprzednia edycja. Byłem zauroczony namiastką wielkiego wyścigu dostępnego dla amatorów. Wiedziałem, że tam wrócę. W życiu różnie bywa i ten rok był wyjątkowy. Wiele się w życiu zmieniło- wiosnę miałem totalnie straconą- 30 dni ciągłego antybiotyku. W maju wróciłem na rower myśląc, że mam jeszcze czas przygotować się do Cyklo Gdyni i to będzie mój główny wyścig. Tylko, że brak było odpowiedniej motywacji. Zamiast treningów wychodziły jazdy tlenowe. I tu z pomocą przyszedł We Ride, do którego należę od jakiegoś czasu ale dotychczas jeździłem z nimi okazjonalnie. W tym roku jeżdżą w każdy wtorek i czwartek wcześnie rano więc idealnie mi to pasowało. Okazało się że był to idealny motywator. Podjazdy pod Słomczyn i tempówki do GK. Podczas wyjazdu do Pucka bębniłem podobne podjazdy jak miały być na Cyklo Gdyni – w końcu wyścig był obok. W międzyczasie (w lipcu i sierpni) wystartowałem w ŻTC i okazało się, że nie jest tak źle z formą. Tydzień przed startem prognozy pogody mówiły o deszczu w weekend startowy- zaniepokojony tym faktem zacząłem mieć obawy. W trakcie przygotowań z wyjazdu rezygnują Szydło i Krzysiek z Moniką więc zostajemy sami z Kamilem- ale nic to- twardo jedziemy w okrojonym składzie.

W sobotę mieliśmy zrobić fajną przejażdżkę po trasie ale oczywiści zlało nas w połowie więc zapoznaliśmy się tylko z początkowymi i ostatnimi 10km trasy. Wieczór spędziliśmy z We Ride. Prognozy pogody były coraz gorsze. W niedzielę rano wszyscy mają nietęgie miny. 10 stopni, wieje porywiście a nad Gdynię nadciągają czarne chmury. Rozmawiamy z Kamilem i Arkiem, że jak zacznie padać przed startem do może nie wystartujemy…

W tym roku miał być start sektorowy ale wyszła z tego jedna wielka kpina i w moim sektorze B

ustawiło się mnóstwo zawodników z sektora C. Nikt tego nie sprawdzał więc organizator powinien się zastanowić nad sensem wprowadzania sektorów. W momencie startu pogoda się ustabilizowała i zaczęło padać (jakby nie mogło 15 minut wcześniej- pewnie wrócilibyśmy do hostelu). Na starcie nie mogę się zapiąć w bloki i nawet Paweł Murak krzyczy mi abym się zbierał. Deszcz zbiera pierwsze żniwo na kostce na Skwerze Kościuszki- leży pierwszy a za 30 sek leży następny na pasach dla pieszych. Myślę sobie „będzie się działo”. Początek to niby start honorowy ale samochód prowadzący wolno nie jedzie i będąc kawałek z tyłu muszę się spinać aby dobić do czoła- ale jak to zrobić kiedy dookoła jest 300 zdenerwowanych i mocno niepewnych kolarzy -robi się nerwowo i niebezpiecznie. Pierwsza górka okazuje się łatwa i na niej dobijam do czoła.   To jest pierwsza weryfikacja i w tyle już zostaje sporo ludzi. Teraz będzie nerwowy pierwszy zjazd a potem przy stadionie Arki dłuższy ale lżejszy podjazd. Następne gleby- ktoś się pośliznął, ktoś przywalił w krawężnik. Generalnie horror. Na tym podjeździe przydał się powertap, jadę spokojnie w czubie patrząc tylko na moc- ma być równa od początku do końca podjazdu. Chyba to na tej górce potworzyły się grupki- jadę w pierwszej ekipie a jazda się uspokaja. Tu już nie ma przypadkowych ludzi, każdy uważa aby nie leżeć. Jadę na końcu grupy ale nie ma tragedii, jest zapas sił. W grupie jest kilku znajomych: Aleks, Łukasz i Kuba Okła, który w pewnym momencie na jakiejś interwałowej górce odpada. Słowem- zaczynają się spady a przód powoli topnieje. W ubiegłym roku odpadłem od czoła na 35km i potem była już tylko męczarnia. Teraz jest 50km i jest dobrze a średnia pokazuje 35,5km/h więc jak na te warunki jedziemy szybko. Nagle na zjeździe leży ktoś z Oski, tył hamuje i niestety zostajemy. Czub odjeżdża, a ja szybko liczę jest nas 12. Jednego znam z widzenia- to Krzysiek Kobiałka, który jeździł z nami tydzień wcześniej na treningu. On nadaje tempo naszej grupie, ja trzymam się chwilowo z tyłu nie dając zmian. Łapią mnie dreszcze i słabo mi (nie dowiem się jakby się jechało w kurtce, ale zdecydowanie za lekko się ubrałem jak na 8-9 stopni). Tempo robi się dla mnie za mocne ale przetrzymuje kryzys jakimś cudem i siły wracają. Ośkowiec z innym zawodnikiem dają mocne zmiany i widzę, że na każdej górce tempo rośnie aby rozerwać grupę więc przechodzę do przodu i sam też zaczynam jechać na zmianie. Przed 90km jest najtrudniejszy podjazd- tam uciekamy we trzech i na końcu podjazdu doganiamy następną grupę spadowiczów. Oni najwyraźniej mają już dość na dziś, jeszcze trochę się nas trzymają ale zaraz większość odpada. Teraz już z górki- 10km do mety to już Gdynia i w większości same zjazdy (co nie jest przyjemne w deszczu, chłodzie i 60km/h ale trzeba się jeszcze skupić). Do mety dojeżdżamy w 5-7osób. Na Świetojańskiej nie ma gonitwy- każdy ma tyle siły aby tylko skręcić w prawo ostrożnie na pasach. Zostaje tylko bruk do mety.

Wyścig kończę na 70m OPEN i 34 w kategorii 30-39 z czasem prawie identycznym co rok temu przy pięknej pogodzie. To powód do zadowolenia bo w ubiegłym roku duża grupa dogoniła nas na 90km- tym daliśmy radę więc moc była . Poprawiłem się mocno z miejscami. Za chwilę za nami dojeżdża druga duża grupa a w niej Kuba Okła i Paweł Partyka z mybike.pl. Ela kończy wyścig z czasem 4:19 i jest 6 w swojej kategorii i 8 OPEN. Kamil wycofał się na 38km.

Gdybym wiedział jaka nas czeka pogoda to na pewno bym nie pojechał. Nienawidzę deszczu na rowerze- a na szosie to już w ogóle „strach w oczach” i siedzę w domu. Ale dziś- na zimno- po kilku dniach uważam, że było fajnie i dużo mi to dało treningowo. Przezwyciężyłem lęk mokrego asfaltu- w końcu pewnie jeszcze nie raz złapie mnie deszcz na rowerze.

Za rok tu wrócę, na pewno gorszej pogody nie będzie :)………… więc może być tylko lepiej. Mam nadzieje, że w większym gronie.