W weekend 16-17 kwietnia wiele się działo w rowerowo – maratonowym świecie naszego teamu. Dwa ważne cykle miały w ten właśnie w/e swoją inaugurację. W sobotę w Miękini wystartował Bikemaraton, a w niedzielę w Daleszycach zmagania rozpoczęła Świętokrzyska Liga Rowerowa.

Niestety z przyczyn rodzinnych niedane mi było wziąć udziału w żadnej z tych imprez. Nie ma, co gadać nawet jak bym się wybrał pewnie bym zdychał na którymś z kolejnych podjazdów ;). Nie znam cyklu Bikemaraton, ale opowieści o trudnej trasie w Daleszycach zapowiadały taki właśnie scenariusz.

Pogoda zapowiadała się wspaniale. Nie chcąc wiec marnować tak pięknego w/e postanowiłem wziąć udział w imprezie o bardziej lokalnym charakterze. W niedzielę 17 kwietnia odbywał się maraton cyklu Mazovia w Józefowie.

Taka lokalizacja, miała wiele zalet i niemal żadnych wad. Start i meta na terenie hotelu Holiday Inn w Józefowie tuż nad brzegiem Świdra. Na miejscu wszystkie atrakcje, jakie tylko znudzone dzieci czekające na ojca mogą sobie wymarzyć. Plac zabaw, boisko, mini golf, park linowy, a do tego lody, frytki, kiełbaski z grilla i dużo miejsca do biegania. To pozwalało oczekiwać, że rodzina nie będzie się nudzić, a zawodnik będzie miał spokojną głowę, przed, w trakcie i po wyścigu. Tak też właśnie było. Dla zawodników z rodzinami miejsce idealne.

Nic dziwnego, że na starcie pojawiły się tłumy, a dokładnie 1284 zawodników. Trzy dystanse FIT 28, MEGA 56 i GIGA 84 sprawiały, że bez kłopotu każdy mógł wybrać coś dla siebie. Cała trasa nie licząc około 3 km asfaltowej dojazdówki to ścieżki MPK. Zapowiadało się pięknie.

Warto wspomnieć, że Mimi opisując zeszłoroczną trasę Mazovii wyrażał się o niej w bardzo pozytywnie, że była „bajkowa” i że zaliczyliśmy „każdy pagórek w tym lesie”. Uprzedzając fakty wspomnę tylko, że w tym roku było lepiej………………duuuużo lepiej.

W cyklu Mazovii startowałem tylko raz. Niesprawiedliwy los i niezbyt uprzejma pani z biura zawodów, rzuciły mnie, więc aż do 9 sektora. Ustawiłem się grzecznie i czekałem na swoją kolej.

1,2,3……………………pooooszliii.

Jakież było moje zdziwienie, gdy tuż po starcie nikt, ale to dosłownie nikt nie ruszył w pogoń za poprzednim sektorem. Pojechałem, więc sam i mówiąc szczerze bez trudu doszedłem ogon 8 sektora. Asfalt szybko się skończył i wjechaliśmy do lasu.

Mieszkam na linii otwockiej już 15 lat. Tyle też lat zwiedzam na rowerze ścieżki MPK, ale tego, co zaplanował organizator naprawdę się nie spodziewałem. Oczywiście były na trasie miejsca doskonale mi znane, takie jak Góra Lotników, singiel Góraszka, podjazd pod bunkry przy kolonii Emów czy wreszcie finałowy singiel nad Świdrem. Pomiędzy tymi atrakcjami organizator wyczarował REWELACYJNĄ trasę, która była prawdziwą orgią interwałowych singli i wąskich zakręconych jak włoskie spagetti ścieżek. Piach, leśne drogi i poprzeczne nierówności dawkowane był w rozsądnych ilościach. Jedyne, czego było zdecydowanie w nadmiarze to korzenie. Strasznie mnie wytrząsło. Ale cóż z Matką Naturą się nie wygra.

Na dystansie, który wybrałem tj. 56 km organizator zapowiedział dwie pętle. Kiedy na rozjeździe dystansów gdzieś około 20 km, Fit pojechał do mety, a Mega i Giga zawróciły w stronę lasu, poczułem lekkie rozczarowanie. Jeszcze ponad 30 kilometrów, a wszystkie atrakcje już za nami……szkoda. Co teraz będzie…….pewnie nuda.

Nic podobnego to było najbardziej pozytywne zaskoczenie tego wyścigu. Oczywiście część trasy się powtórzyła w tym podjazd pod Górę Lotników czy singiel Góraszka, ale pomiędzy nimi trasa wiodła w zupełnie inną stronę. Nic nie tracąc, ze swojej atrakcyjności. Żadnego sztucznego wydłużania dystansów, żadnych szutrów, asfaltu, czy kopnego piachu. Znam ten las, a mógłbym przysiąc, że w wielu miejscach byłem po raz pierwszy.

Jedyny zgrzyt to bufet zaplanowany na podjeździe……..tak na podjeździe i to wcale nie twardym ani przesadnie równym. Za pierwszym razem skutecznie go ominąłem. Na drugim kółku chciałem skorzystać, ale się nie dopchałem. Dokładnie tak. Była po prostu kolejka. Spragnieni zawodnicy celem konsumpcji zsiadali z rowerów. Chwyciłem Izo na drugim stanowisku, ale nie zdążyłem się nawet napić. Musiałem chwytać kierownicę, bo zaczynał się singiel. Dosłownie usiany, butelkami, kubkami i skórkami od bananów. Istny slalom. Jedyna rzecz do poprawy dla organizatora – lokalizacja bufetu.

Garminek pokazał niecałe 53 km i dokładnie 352 metry przewyższeń. Niewiele, ale jak na Mazowsze wynik godny naśladowania.

Moim zdaniem najlepsza trasa na Mazowszu. Ekipa Polandbike musi się jeszcze wiele nauczyć. Ich trasy z Wawra i Otwocka są dobre, ale Mazovia Józefów bije je na głowę.

Jeżeli, ktoś nigdy tu nie startował, to radzę się pośpieszyć. Niebawem planowana południowa obwodnica Warszawy przetnie Mazowiecki Park Krajobrazowy dokładnie na pół. Prawdopodobnie przez dwa lata nie da się przejechać przez teren budowy. A po jej zakończeniu……… cóż nie ma, co się łudzić MPK nigdy już nie będzie taki sam.

Ku mojemu zaskoczeniu okazało się też, że nie byłem jedynym reprezentantem teamu Mybike na tej imprezie. W sumie wystartowało nas trzech:

Fit        Krzysztof Mrożewski   01,13,00 śr. 23 km/h 372,88 pkt

Maciej Demiańczuk   01,31,15 śr. 18,4 km/h 283,84 pkt

Mega  Piotr Buczyński           03,10,17 śr. 17,7 km/h 340,63 pkt

Piotr „Buczek” Buczyński

Bądź czujny jak ważka w locie – mówi mój kolega z drużyny Wojtek Wołoszczuk przed wyścigami.

Fot. Zbyszek Kowalski. Ja i Wojtek Wołoszczuk po maratonie: widać że w głowie analizujemy swoje dokonania;-)

Ja dokończę to powiedzenie tak: „Bądź czujny jak ważka w locie, nigdy nie wiesz, kiedy dopadnie Cię forma”.
Puławy to był mój dzień:)
Miałam za sobą serię nieudanych startów (głównie zawdzięczając to pewnemu niefortunnemu zjazdowi 20% na szosie w Chorwacji, co dało mi więcej wymówek niż zazwyczaj, żeby nie ćwiczyć mocniej przez miesiąc; na treningach częściej kłapałam szczęką niż łydką…;).

Bez większych oczekiwań jechałam na weekend do Puław i Nałęczowa, potrenować interwałowo przed etapówką Bike Adventure na początku lipca. Do tej pory zastanawiam się, jakie uczucie mną poniosło, że w styczniu opłaciłam udział na najdłuższym dystansie PRO, 2 km przewyższeń co dzień i tak przez 4 dni w górach. Krzyczę teraz do siebie jak spadający  (czuję już pod skórą to rozbicie) z katedry Notre Damme Quasimodo: Dlaczego? Pozytywne jest to, że w ten dystans wrobiłam dwóch kolegów, którzy w pocie czoła też ćwiczą (idzie im jednak relatywnie lepiej:) Będzie z kim wspominać i cierpieć po:)

Przez kolejne trzy tygodnie do etapówki zamierzam zgodnie z wytycznymi co lepszych zawodników prowadzić życie kolarskiego purysty: pięć razy w tygodniu trening, jedzenie buraków z kaszą na zmianę z owsianką popijane Muszynianką, decyzję o wypiciu jednego piwa będę odwlekać do optymalnego (w tym zakresie) punktu w cyklu treningu,  rzucam nawet kawę, bo wypłukuje minerały. Jeśli o czymś zapomniałam to piszcie maile, bo chcę ukończyć.

Na wyścig w Puławach pojechałam decydując się w ostatniej chwili, styrana dwa dni wcześniej trasą 150 km na szosie z ambitną ekipą. Właściwie tylko dzięki koledze Gero (najlepszy serwis w północnej części Warszawy, do polecenia), który doprowadził mój rower do użytku po maratonie w Nowinach. A po sezonie zimowym i kilku błotnych maratonach mój rower skrywał wiele w sobie od wewnątrz:D

Fot. Zbyszek Kowalski. Marek Sanaluta mnie goni. Motywacja duża;-)

I mogłam pojechać. Dzień wcześniej zarzekałam się znajomym, że będzie drugie miejsce, ale mam skłonność do nierealnych toastów!;) Puławy warte grzechu. Przede mną było 50 km jazdy w górę i w dół w soczystej zieleni. Długie zjazdy wąwozami, błoto zaskakujące kolarzy w najmniej spodziewanych momentach. Kiedy właśnie wychodzisz ze skrętu w wąwozie, niespodzianka natury. Nasz kolega Marek wpadł w coś takiego i mówił, że wciągało jak bagno. Brrr mi udało się ominąć ten thriller Hitchcocka…

No i mocne podjazdy, na których zdecydowanie zyskiwałam przewagę nad zawodnikami. Nawet na gołej oponie z przodu udawało mi się bez problemu podjeżdżać dobrze manewrując kierownicą. I w tym punkcie podziękowania dla Konrada Stawickiego z IBOX Gravitan/Na sportowo rowerowo za lekcje slalomu przy ostrych podjazdach!:) Wyminęłam co najmniej 10 osób:)
Bo slalom był pomiędzy ludźmi:)

Startowałam z ósmego sektora (po giga w Supraślu pospadały sektory). Co było problemem. Ustawiłam się w czołówce, wycięłam druga na kole najmocniejszego chłopaka z grupy. Kiedy dał znak na zmianę to zmieniłam. I tylko zobaczyłam konsternację na twarzy. No cóż ja poradzę, że kobieta;-) Ale pojechaliśmy na zmiany pierwsze kilometry po prostej. Następnego dnia tłumaczył się, że spodziewał się mocnej ekipy mężczyzn do zmian (szosowiec:)). Uświadomiłam go jednak, że z naszego sektora popędziłam za nim ja, a w trzeciej kolejności nastoletni chłopak. Który był za mały na zmiany. No cóż, pech to pech;-) Niezły pociąg mu się trafił, kobieta i dziecko na pokładzie:D

Fot. Zbyszek Kowalski. Lewa, lewa, lewa:)

Dogoniłam szósty/piąty sektor, czyli mój poziom. I potwierdziło się to, że jak mam kogo ścigać, to daję z siebie co mam. To znaczy wszystkie dziewczyny,  które miałam w zasięgu wzroku i rozpoznałam, dogoniłam. Chwilę zagadałam z Ewą Fijarczyk, której nawalił kręgosłup i ciężko się jej jechało (rzeczywiście wertepy były na polach duże i trzepało rowerem…)

Na giga nie ma dla mnie opcji ścigania, bo z 6 sektora jedzie się samemu i raczej mam tendencję do trzymania równego tempa (w Nałęczowie łącznie ze mną dwie osoby wystartowały). Poza tym, zawsze mi się wydaje, że jak przyspieszę to nie dojadę w jednym kawałku:) Dystans mega daje mega frajdę, bo jest więcej ludzi i są interakcje i emocje:) Nie szkodzi, że zjazdy zablokowane – wtedy zbiegałam wymijając schodzących:) Tym razem to ja mogłam doganiać i popędzać znajomych:).

Fot. Zbyszek Kowalski. Częściowy podjazd pod stok.

Widok Gosi Łęckiej zmobilizował mnie nawet na tyle, żeby podjechać część stoku narciarskiego. Skomentowała tylko, że jestem szalona. Ale to wiemy obie od dawna. Mamy szczęście mijać się na maratonach w ekstremalnych momentach, a to na śliskim zjeździe zimą, a to w strumieniu w trakcie powodziowego Wąchocka itd., itp.:) Z ubiegłego roku pamiętałam tylko jak Ania Klimczuk podbiegała cały stok po tym jak złapała gumę i goniła chyba Krysię. Ja niestety jeszcze nie potrafię z siebie tyle wycisnąć. Pewnie skończyło by to się respiratorem i spotkaniem ze świętym Piotrem, tłumacząc się mgliście czemu tak szybko trafiłam na drugą stronę:) Albo jako jakaś cząstka chaosu. Albo jako zmora strasząca chamskich kolarzy i zrzucająca im części w garażu. Kto to wie;-)
Ale za rok, zobaczymy:)

Fot. Zbyszek Kowalski. Krysia i Wojtek na podjeździe pod stok. Krysia podjechała cały, ale ponoć się nie opłacało patrząc na bilans energetyczny. Wojtek – kto mi nie powie, że nie jest urodzonym fotomodelem;-)

Co ciekawe dwie koleżanki przyznały, że nie widziały kiedy je wymijałam, ja też na nie zwróciłam uwagi (ale jechałam w amoku). Biodra mam wyjątkowo kobiece, więc pomyślałam, że zielone kolory Mybike.pl nieźle maskują;-) Następnym razem tylko wypada liście w kask dodać;-)
Ostatnie kilometry okazały się najtrudniejsze. Każdy nastawił się na mocny finisz, a tymczasem traweczka na wale wessała rowery i 20 km na godzinę… Meta oddalała się jak fotomorgana. Kiedy właśnie chcesz się poczuć jak Maja Włoszczowska, to nabierasz tempa żółwia.  Na szczęście mam silne nogi, takie kawałki to też zysk dla mnie, wiec dopędziłam w miarę żwawo do końca.

Zadowolona. Dawno nie miałam takiej frajdy z trasy. Były podjazdy, techniczne kawałki, dobra pogoda. Jednym słowem nie wiało nudą. Zajadałam się pomarańczami i dopiero po jakimś czasie przyszło mi do głowy, żeby sprawdzić wyniki.

Fot. Zbyszek Kowalski. Podium.

Udało się być trzecią w open, oraz drugą w mocnej kategorii K3. Co ciekawe objechała mnie moja imienniczka Ela Kaca. Startowała z wcześniejszych sektorów, więc nie miałyśmy okazji się spotkać na trasie. Po ustaliłyśmy tylko, że mamy rodzinę w tych samych rejonach. Więc może warto przejrzeć drzewo genealogiczne: Dzięki temu jednak, że koleżanka jeździ tak dobrze, ja mogę oddawać się  czasem wycieczkom rowerowym – i tak co weekend znajomi piszą smsy z gratulacjami wyników, nie mam siły się już tłumaczyć;-D

Potem czekałam na resztę. Marek Sanaluta startował z 11 sektora. W głowie obliczyłam, że na 40 minucie jazdy Marek będzie mnie dublował i cały czas uciekałam. Marek to nasz zdolny gigowiec, ale odkąd się ożenił miga się, twierdząc że żona go za dobrze karmi i ciężko mu się jeździ;-) Po półtorej godziny zaczęłam się martwić co z Mareczkiem, może wyprzedził mnie na zjeździe i nie zauważyłam? Nie może być..nie tym razem. Okazało się jednak, że powietrze mu schodziło ze źle uszczelnionych opon i musiał stawać i podpompować i już mnie nie dogonił. Odegrał się dzień później;-)

Ale i tak miał sporo zabawy, to jego przetarcie w tym sezonie. Zaczęli zjeżdżać gigowcy. Na mecie pojawiła się Ula Luboińska, która narzekała, że ma słaby dzień i jechała w aktywnej regeneracji  (też bym tak chciała jeździć w mój słaby dzień;-)  i parę minut za nią Krysia.
Zawiedziona, niedojechana, bo trasa giga została skrócona do 70 km (trasa mega też została skrócona) i źle rozłożyła siły. Natomiast była zadowolona z faktu, że na drugiej pętli jechała sama i mogła się rozpędzać do 50 i wyżej na zjazdach. To jest dopiero szaleństwo:)

Fot. Zbyszek Kowalski. Kobieta gepard.
Wojtek Wołoszczuk pojechał pierwszy raz giga i jechało mu się rewelacyjnie. Po tym maratonie mam już pewność. Wojtek jest niekwestonowanym mistrzem ujęć na zdjęciach. Jego czujne oko wychwyci flesz aparatu zanim jeszcze pomyśli o tym fotograf. W mgnieniu oka pojawia się uśmiech Mona Lizy, na zmianę z szelmowskim pozowaniem na rowerowego Zorro. No dobrze, przemawia przeze mnie kobieca zazdrość;-)

Fot. Zbyszek Kowalski. Wojtek na tle kałuży.

Pozdrowienia! Ela Kaca

Wyniki:
Giga (71km),

Krysia Żyżyńska – Galeńska 03:13:08 czas zwycięzcy 03:08:59

Wojtek Wołoszczuk 03:21:45 czas zwycięzcy  02:36:05

Mega (47 km)

Ela Kaca 02:17:47 czas zwycięzcy 02:11:12

Marek Sanaluta 02:23:03 czas zwycięzcy 01:36:33

Fit 25 km

Hubert Lis, 1:02:24, czas zwycięzcy 00:49:48

Zazwyczaj wydaje nam się, że tak wiele stoi za tym, co niepoznane. Kombinujemy, stajemy na głowie, wymyślamy, idziemy naookoło. A sprawa jest prosta.

Komu nie marzy się stanąć na pudle, objechać nieobjechanego od trzech sezonów kolegę, robić postęp względem swoich „punktów odniesienia”. Zwyczajne kolarskie chuci.

Recepta jest prosta. Żeby być dobrym, amatorskim kolarzem górskim nie trzeba wcale realizować morderczych rozpisek odstawiając na bok przyjemności życia doczesnego, dawkować drżącą ręką białko i węglowodany w mezurce, szukać po nocach lżejszego sprzętu w Internecie zastanawiając się, czy waga osiągnęła masę krytyczną a rower po ujeżdżeniu nie załamie się pod Twoją masą, zimę spędzać na trenażerze wałkując kolejny amerykański serial.

Fot. Zbyszek Kowalski. Rodzinna atmosfera w lesie w okolicach Białegostoku:)

Trzeba spełnić podstawowy warunek.

„Trzeba mieć z tego przyjemność” odpowiedziała Zosia Sołtys z drużyny Velmar, zawodniczka z K5, która niezmiennie od kilku sezonów przyjeżdża w czołówce open dziewczyn na dystansie mega. Zosia od wielu lat używa roweru jako jedynego środka komunikacji miejskiej, śmiejąc się, że zimą ubiera dziwne stroje, żeby odstraszyć niebezpiecznych kierowców „metodą na dziwaka”. Zapytajcie Zosi co nosi;-) A w szafie ma tylko jedną wizytową, wąską spódnicę, bo reszta jest szyta na rower. Do tego przejechała wiele świata na wyprawach rowerowych, w tym, z grupą przyjaciół zrobiła niedawno trasę maratonu Transkarpatii w 6 dni (czego serdecznie zazdroszczę! i może skopiuję;-)

Aut. Zbyszek Kowalski. Zosia Sołtys, której obecność w sektorze 3  budzi do życia niejedną zawodniczkę i zawodnika;-)

Podobnie Krysia Żyżyńska podpisała się pod tą opinią. Krysia nie wyobraża sobie nie jeździć na rowerze. Od lat skutecznie walczy o prawa rowerzystów w Warszawie, w czym obecnie wtóruje jej Wojtek. Z resztą z Krysią poznałyśmy się trzy lata temu na spontanicznej wycieczce znajomych do Czerska.

Aut. Zbyszek Kowalski. Krysia po przejechaniu giga. I czego chcieć od życia więcej?:)

I ja (zdecydowanie najsłabsze ogniwo w tym trójkobiecym łancuchu, ale badania wydolnościowe mówią, że lepiej jest przestawić się na grę w szachy,  kto by w to wierzył;-). Po prostu lubię dojeżdżać rowerem do miejsc, w których diabeł mówi dobranoc. Do tej pory pamiętam tundrowe pustkowia w północnej Finlandii, gdzie renifer był jedynym rozmówcą, czy wzburzony ocean rozbijający we mgle klify zachodniej Portugalii.

Aut. Zbyszek Kowalski. Trochę zmarnowana po czasówce. Podobnie jak kilkanaście osób 1km przed metą pojechałam w dół fajnym piaszczystym zjazdem i hen hen po piachu przed siebie. W duchu myślałam – „Rewelacja, wreszcie Cezary wykazał się ułańską fantazją, co za selekcja na podium. Tiaaa:D”

I właśnie, żeby mieć przyjemność ja, Krysia i Zosia pojechałyśmy na maraton do Supraśla. Od lat to najlepsza trasa Mazovii z ciekawymi singlami o wżynających się podjazdach i niecierpiących zwłoki zjazdach.

Supraśl  to też magiczne miejsce, Podlasie, wpływy wschodnie, muzeum ikon, chóry prawosławne, urokliwa architektura  niewielkich drewniaków,  kartacze, babki ziemniaczane, litewskie piwo, kąpielisko, piękne oświetlenie spacerując ciepłym wieczorem.

Ale oprócz walorów kulturowych chodzi przecież o rower. Od razu ustaliłyśmy, że nakręca nas wiele:  poczucie wolności, rywalizacja, wyprawy rowerem, jazda w górach, walka z samym sobą. Można by z tego ustalić jakiś wspólny profil psychologiczny;-)

Wspólny mianownik tego profilu psychologicznego jest przynajmniej taki, że zawodnik nie zauważa ekstremalnej aury, po prostu jedzie przed siebie, bo to lubi:) Nie na poziomie fejsbukowego lajka, tylko totalnie.

A Supraśl od lat ma tę cechę, że zawsze jest upał. I nie było lekko.

Kompot w bukłaku, sól na twarzy, pył w oczach.

Aut. Zbyszek Kowalski. Krysia pierwsza na czasówce.

Trasa nas nie zawiodła. Lasu i singli było w nadmiarze, kilka prostych po polach, cały czas interwał utrzymywał ciało w napięciu. Każdy z nas kiedyś przecież przeżył zmaganie się z tymi krótkimi podjazdami;-)

Ja i Krysia jechałyśmy dystans giga. Krysia próbowała zawalczyć na tym dystansie z Ulą Luboińską, która na początku wyścigu złapała gumę. Przez 30 km dzielnie uciekała, ale zdeterminowana Ula ją doszła. Ale też nic dziwnego, w tym tygodniu Krysia ma wesele i ostatnio nie ma czasu na treningi. W końcu kiedyś musiała zmieścić do grafika treningowego własny ślub i jego organizację;-)

Ja jechałam z 6 sektora i na rozjazd z giga na 50 km dojechałam z 5. Ale potem to równia pochyła i wyjechałam z drugiej pętli na poziomie 8 sektora…. Brak dłuższych treningów ewidentnie odbił się na wyniku. Ale też brak punktów do ścigania  w moim przypadku powodują spadek motywacji. I tak był to świetne przygotowanie przed wyścigami górskimi, i wytrzymałościowo i technicznie.

Aut. Zbyszek Kowalski. Tak czy siak, wystartowało tak mało osób, ze odpowiednie miejsce się znalazło;-)

Byłam tylko zawiedziona, bo na pierwszej pętli bardzo dużo osób wykazało się kompletnym brakiem prognozowania swoich reakcji względem singla. Polecałabym jednak trenowanie od czasu do czasu na pętlach xc. Dodając, że na prawdę niektóre zjazdy nie wymagają wcale hamowania do zera i to tylko kwestia głowy. A dojeżdżałam na zjazdach Panów operując kierownicę kontuzjowanym nadgarstkiem, czyli wolno…:) A podjechać też dało radę 95% tych górek odpowiednio ustawiając pozycję na rowerze. To może złośliwe… ale są otwarte kobiece treningi rowerowe Magdy Sadłeckiej, gdzie niejedna osoba bez względu na płeć mogłaby się przełamać:)

Zosia jechała dystans mega i była druga open. Miała ostry wyścig na finishu z pierwszą Renatą Supryk, który udało się wygrać o sekundy. Ale różnica wynikająca ze startu z innych sektorów dała drugie miejsce. Obie jak usiadły na ławce po, śmiały się, że każda myślała o drugiej, że ma tyle siły i nie ma szans w tym pojedynku. A każda z nich była u progu wytrzymałości i zmęczenia:) Taka nauczka na finish;-)

Bardzo dobrze, właściwie rewelacyjnie poszło dwóm nowym chłopakom z naszego zespołu: Pawłowi Partyce i Piotrowi Bernerowi, którzy punktowali dla drużyny. Niestety jechali tak szybko, że żaden fotograf ich nie złapał. Chłopaki zwalniajcie przy fleshu aparatu!:D Paweł otarł się o pudło, co biorąc pod uwagę mocną konkurencję u mężczyzn w M3 jest nie lada wyczynem.

Aut.Edyta Lesiak Piotr Berner raz zwolnił i załapał się na fotkę:) ale chyba dlatego że zdjęcie robiła dziewczyna;-)

Wojtek Wołoszczuk i Piotr Szlązak pojechali też swoje:)Obaj inwestują też energię ostatnio w swoje pociechy i ich kolarski rozwój, a jest w co:) Małe mybiki rosną jak grzyby po deszczu:)

Aut. Zbyszek Kowalski. Wojtek Wołoszczuk jak zwykle rewelacyjnie pozuje;)

Hubert Lis ćwiczył udanie sprinty na fanie.

A to globalne wyniki:
Dystans giga, 80 km (na ten dystans wjechało tylko 40 zawodników i 3
zawodniczki)
Krysia Żyżyńska 03:51:05, 2 open (czas zwycięzcy 03:35:15)
Ela Kaca 04:30:23, 3 open
Paweł Partyka 03:20:52, 7 open a 4 (!!!) w kategorii, (czas zwycięzcy 02:54:39)
Piotr Szlązak 04:06:37, 31 open, 9 w kategorii

Dystans mega, 52 km:
Piotr Berner, 02:09:28 24 open  a 9 w kategorii (czas zwycięzcy  02:00:05)
Wojciech Wołoszczuk 02:42:20, 152 open  59 w kategorii

Dystans fit:

Hubert Lis 01:06:18        00:53:08        78 w open a 7 w kategorii

Relacja: Ela Kaca