Ten post nie jest pisany dla mamony, ani też z wielkich emocji wywołanych trasą. Ze zwykłej przyzwoitości, aby promować wyścigi mtb wśród osób z mazowieckich maratonów, które boją się technicznie  trudnych kawałków i z tego względu nie jeżdżą na bardziej wymagające cykle mtb. Ja do nich nie należę, ale wykon mam na razie charakteryzujący się częstymi lotami przez kierownicę z lądowaniami w coraz ciekawszych konfiguracjach… powiedzmy, że w trakcie udoskonalania 😀 Pracuję nad tym na trasach XC. W pocie czoła.

Zagnańsk to idealny maraton dla nowicjuszy mtb, którzy chcą zmierzyć się z trasą, która ma podaną (w przeciwieństwie do Mazovii) liczbę przewyższeń i to całkiem godną (dystans fan ok 800, master ok 1200). Nawet jeśli w większości są to szutry (przy czym można nabrać niecierpliwej prędkości), to pikanterii dodaje kilka urokliwych i technicznych singli leśnych wymagających wzroku węża. Dobra pogoda, miasteczko ulokowane w ruinach zamku, czy też starej huty i szeroki asortyment piwa (nie wymieniam ulubionych marek MyBike.pl, bo to zakrawa o product placement) po maratonie sprawił, że będzie to jeden z milej wspominanych maratonów. Zwłaszcza te lokalne nabytki zachomikowane z poprzedniego maratonu w Nałęczowie były smaczne.

Nowiny i Daleszyce pozostają bezapelacyjnie numer JEDEN, to było prawdziwe MTB!

Oczywiście nie chcę obrazić żadnych wycinaków, którzy przyjechali do Zagnańska – przejechanie dystansu MASTER w 2.34 h (w pierwszej chwili  pomyślałam, że to wynik z fana…) i w ogóle fakt, że większość moich  współzawodników przejechała to w ok. 3 h dał mi do myślenia nad własną kondycją i wywołał wiele egzystencjonalnych pytań, które dręczą mnie cały dzień. Dlaczego łydka nie współpracuje z mózgiem? Mózg krzyczy ciśnij a łydka na to, że się już sprała. I tak coraz gorzej im idzie wymiana zdań a relacja się ściera z każdym kolejnym podjazdem.

I to by było na tyle, gdybym nie pisała tego na blogu teamowym i powinnam była dodać coś z historii drużyny MYBIKE.PL.

Otóż ja, Krysia, Maja i Wojtek postanowiliśmy zaatakować Zagnańsk, a  właściwie Samsonów dzień wcześniej. Niestety nie chodzi o to, że  ambitnie objeżdżamy połowę trasy dzień wcześniej obserwując każdą niekonsekwencję terenu i rozmyślamy cały wieczór o oponach. To się zdarza tylko jak występuje tandem Konrad – Czerwony Diabeł i Maja – Pędząca Strzała. Po prostu trzy czwarte naszej zagnańskowej ekipy uwielbia oddać się na dłużej w ramiona Morfeusza, a pobudki rano o 5 powodują ogólne osłabienie formy, zniechęcenie do życia a tym bardziej maratonu, a ponadto w moim przypadku masakryczny spadek koncentracji. Natomiast dla kontrastu co się dzieje jak ekipa jest wypoczęta ;D

Rano nieopodal miasteczka w wyśmienitych humorach przywitaliśmy drugą część drużyny – tzn. rano serwisując rower zauważyłam, że na tej samej kwaterze, wybierające opcję bliżej natury – czyli przyczepę campingową nad jeziorem – przebywał Bartek. A nieopodal miasteczka koczował Mimi, Monika (którzy pierwszy raz startowali na ŚLR), Zamil i chyba tata Zamila.

Oczywiście JAK ZWYKLE królowały profesjonalne rozmowy o sprzęcie, formie i planach na przyszłość. Po tej krótkiej pogawędce z pełną werwą ruszyliśmy na start mastersa – Wojtek jak zwykle zostawił  nas i pobiegł ochoczo do sektora półbogów, czyli sektora pierwszego. No ale ćwiczył na ten zaszczyt przez całą zimę na spinningu, zaświadczam.

I zaczął się maraton, długie proste szutry poprzeplatane singlami, które bardzo miło wspominam. Zwłaszcza jeden ostatni podjazd po kamieniach i trawie na ostatnich kilometrach mastera był okazją do zmierzenia się z własnymi umiejętnościami. Szkoda, że podjazdy mi lepiej wychodzą niż zjazdy. Moją ambicją było jak najpóźniej spotkać się z dublującymi mnie znajomymi osobami z fana… Ale niestety ci sami znajomi raźnie wymieniali uprzejmości mijając mnie po drodze, może tylko trochę później. Nóż w plecy wbił mi Jacek przed rozjazdem na mastera, który po raz pierwszy mnie zdublował (za dużo trenuje..:) i  niestety nie pogawędziliśmy sobie za długo. A wcześniej ok. 25 km na długim, trawiastym podjeździe z daleka już usłyszałam wesoło pokrzykującą Maję Busmę, która walczyła (jak okazało się z sukcesem) o pierwsze miejsce na fanie.

Maja, nezwykle utalentowana rehabilitantka postanowiła zastosować wobec mnie motywujące, pobudzające zabiegi fizjoterapeutyczne i klepnęła fachowo z sześć razy w pośladki. Złote ręce, ale tym razem to nie ten mięsień miał problem :)..tylko łydeczki. Gdyby były męskie to przynajmniej ze złości miałabym kogo gonić 😀 Minutę później był Mimi. To był wewnątrzmybikowy pojedynek, bo jak później ustaliłam, chwilę wcześniej Maja wyprzedziła Mimiego. Ale Piotr uporczywie twierdził, żebym nie zwalniała mu miejsca na singlu, damy radę. Potem pojawił się Bartek i tyle pamiętam mybików 🙂

Pozostali mieli własne historie na trasie. Krysia goniąc zgubiła trasę i wracała pod górę.

Wojtek chyba wziął do serca historię, że Cezary Zamana rozmawia przez telefon w pierwszym peletonie giga i sam też uciął sobie pogawędkę z  komisariatem policji, a co!

Zamil jak zwykle zwinął żagle szybko, ale zdjęcia pokazuję ogrom samozadowolenia. Monika chwaliła zalety hamulców XT, które pozwoliły jej przeżyć na szybkich zjazdach. Mimi i Bartek chyba też nie narzekali na wyniki.

A to nasze globalne wyniki poniżej. Maja pierwsza na fanie a Krysia czwarta na mastersie, Monika ósma, debiut na takiej trasie – brawo, bo przeskok z mazoviovego fita!!! chłopaki no cóż 😉 zwycięstwa moralne.

Do zobaczenia na etapówce ŚLR! hehe

Jak to zwykle bywa, po całym tygodniu upałów i mega słonecznej pogody, w dniu wyścigu pogoda odmieniła się o 180 stopni i rozpadało się na dobre.  Po pamiętnym maratonie w sąsiednim Wąchocku budziło to pewne obawy co do warunków na trasie i postawiło pod znakiem zapytania sens startowania. W krótkiej rozmowie telefonicznej organizator ŚLR poinformował, że w Suchedniowie tylko lekko kropi i się wypogadza. Ostateczna decyzja – STARTUJEMY !!!
Na miejsce dojechaliśmy o godzinie 9.30. W okolicach miasteczka ŚLR do startu przygotowywały się dziesiątki zawodników – wśród nich spotkałem Elę i Tomka z naszego teamu. Dzisiaj tylko nasza trójka miała pojawić się na starcie – reszta drużyna leczyła kontuzje lub odpoczywała po 12 godzinach ścigania na Mazovii (gratulacje dla Krysi i Wojtka za zwycięstwo w swoich kategoriach SOLO !!! ).
Po szybkim ogarnięciu sprzętu i przebraniu należało rozpocząć rozgrzewkę. Po krótkiej przejażdżce po okolicy wiedziałem, że warunki na trasie nie będą należały do łatwych – było sporo kałuż i błota po niedawnych opadach. Ale my w Mybike.pl z cukru nie jesteśmy …

Tradycyjnie o godzinie 10.30 startowali zawodnicy na dystansie Master. Ela jak zwykle liczyła na dobrą zabawę i z lekceważeniem wypowiadała się o trasie, a Tomek wykazywał największe skupienie. Przed nimi było do przejechania ponad 80km i prawie 1900m przewyższeń !!! Chylę czoła przed Elą i Tomkiem oraz pozostałymi zawodnikami z tego dystansu …

Na mnie natomiast czekał dystans Fan – 53km i prawie 1100m przewyższeń.  Biorąc pod uwagę te wartości oraz panujące warunki założyłem sobie dojechanie do mety w czasie poniżej 3,5h. Rozgrzewkę prowadziłem do ostatnich minut przed startem i niestety musiałem ustawić się w końcówce sektora.
Start był punktualny jak japońska kolej – o godzinie 11.00 kolumna prowadzona przez radiowozy i pilotów na motorach wyruszyła przez miasto w kierunku lasu. Pierwsze kilometry trasy przebiegały po dosyć szerokich szutrach usianych dziesiątkami kałuż.  Można sobie wyobrazić jak wygląda stado rowerzystów pędzących po takiej trasie z prędkością 30-40km/h – twarze mało rozpoznawalne, rowery rzężące, a ciuchy mokre …
Po 10km szybkiej jazdy w górę i w dół wjechałem na wąskie, leśne ścieżki. A tam już czekało na mnie rozjeżdżone błoto.  Tradycyjnie na kołach miałem założone Continentale Race King, które w błocie spisują się średnio. Z lekkimi uślizgami udawało mi się wyprzedzać co jakiś czas wolniejszych zawodników.  Jakie to szczęście , że dzień wcześniej nasmarowałem łańcuch finish linem na mokre warunki 🙂  Wielu zawodników stawało wzdłuż trasy i wyciągało pozaciągane łańcuchy – mnie na szczęście nic takiego nie spotkało i mogłem z względnie cichym napędem gnać przed siebie. Kolejne kilometry trasy to na przemian lżejsze technicznie odcinki szutrowe i błotno-wodne przeprawy przez las.
W końcu na trasie pojawiły się tabliczki z trzema wykrzyknikami !!! Teraz trasa miała oddzielić chłopców od mężczyzn i dziewice od kobiet 😉  Przede mną był zjazd przy Michniowskiej Skale – miejsce charakterystyczne dla suchedniowskiej trasy. Gdy dojechałem do pierwszego zjazdu kilka osób schodziło środkiem, więc krzyknąłem niczym Mojżesz żeby się rozstąpili jak Morze Czerwone 🙂 Grzecznie mnie przepuścili, a ja mogłem dzięki temu zyskać kilka pozycji.
Kolejne kilometry trasy prowadziły po trawiastych wzgórzach. Nie należę do kolarzy strachliwych, ale zjazdy 30-40km/h w wysokiej trawie, gdzie ślad był wyjeżdżony jedynie na szerokość koła roweru trochę mnie przerażały. No ale przecież walczę o punkty dla drużyny … Na tych samych wzgórzach czekały mnie najcięższe tego dnia podjazdy – na grząskiej podmokłej trawie co jakiś czas były około 1-metrowe stopnie. Większość z nich trzeba było podchodzić. Na tym fragmencie trasy spotkałem uśmiechniętą Elę – krótka wymiana pozdrowień i dalej ogień.
A teraz gwóźdź programu, czyli bufet nr.2 na ok. 30km trasy. Zwolniłem do 5km/h i w prawą ręką złapałem kubek z izotonikiem. Kątem oka zobaczyłem na stole czerwoniutkie kawałki arbuza i postanowiłem się na chwilę zatrzymać i ich skosztować. Prawa ręka trzymała izo, więc lewa zacisnęła przedni hamulec. Niestety solidnie zabłocone pedały i bloki nie dały się wypiąć i skończyło się wywrotką. Upadłem na prawą dłoń, która w ciągu kilku sekund zaczęła solidnie puchnąć i boleć. Przede mną było jeszcze 23km trasy, ale przecież nie mogłem się poddać. Czym innym mógłbym się pochwalić w opisie wyscigu na naszym teamowym blogu jak nie swoją heroiczną walką z bólem ręki przez pozostałe 1,5h jazdy 🙂 Ręką bolała coraz bardziej, a jazda po dziurach i bruku nie poprawiała komfortu. Próbowałem różnych dziwnych chwytów kierownicy i chyba pierwszy raz żałowałem, że nie mam założonej lemondki …

Kolejne kilometry to jazda w mniejszych i większych grupach – trochę szutrów i błotnistych odcinków leśnych. I wtedy pojawił się on … zawodnik z czarnymi compressami na łydkach. Doskonale pamiętałem go z wyscigu z Nowin. Wtedy uciekł mi w końcówce i ostatecznie włożył ponad 2 minuty. To się nie mogło powtórzyć !!! Trzymałem się na jego kole przez dłuższy czas, ale odszedł mi na 50m na jednym z podjazdów. Jednak los mi sprzyjał, bo był to podjazd pod Michniowską Skałę, z której po raz drugi mieliśmy pokonać stromy zjazd. Cała nasza grupa zaczęła sprowadzać rowery, tylko oczywiście ja z uszkodzoną ręką zjechałem jak wariat i uciekłem im na tym szybkim zjeździe.
Przez kilkanaście minut zawodnik w compressach był sporo za mną, ale na 2km przed metą wyprzedził mnie na szybkim szutrowym odcinku (ach te 29 cali !!!). Trzymałem się za nim w odległości około 15m do samego końca i zaatakowałem na ostatnim zakręcie kilkanaście metrów przed metą. Chyba nie spodziewał się takiego sprintu z mojej strony (ach te 26 cali !!!).

Po przejechaniu mety i złapaniu oddechu udałem się do bufetu. A tam niczym w egipskim hotelu z 5 gwiazdkami – izo, woda, arbuzy, pomarańcze, ciastka, wafelki i oczywiście makaron. Troszkę pojadłem i poszedłem umyć siebie i rower. A ręka puchła i puchła … Gdy adrenalina ze mnie zeszła to dopiero poczułem, że to coś więcej niż stłuczona dłoń. Ledwo ruszałem ręką, nie mówiąc o zmianie biegów w samochodzie. Na szczęście był kierowca zmiennik …

Podsumowując wyścig w Suchedniowie:
Ela Kaca 7:35:08  miejsce 4 w K2 (66 open Master)
Tomek Kuchniewski 6:38:21  miesce 6 w M4 (62 open Master)
Konrad Gręda 3:29:48  miejsce 26 w M2 (62 open Fan) – TUTAJ zapis z Garmina 810
Wspólnie zdobylismy 874 pkt do klasyfikacji druzynowej. Po tym wyścigu Mybike.pl jest na 7. miejscu drużynowo. A to napewno nie jest nasze ostatnie słowo …