ŚLR DALESZYCE 2014

 

MTBCROSS Maraton Daleszyce TU TAŁZENT FORTIN (2014) ladies and gentelmens! Otwarcie sezonu, kultowa trasa, dla mnie z małymi modyfikacjami po raz drugi. Skład MYBIKE.PL niesamowicie mocny: FAN – Bartek, Kamil, Konrad, Marek, Rafał i JA; MASTER – Monika, Krysia, Ela, Wojtek, Michał. Zapowiadała się zielona bomba MYBIKOWA 🙂 A co by było gdyby na starcie pojawił się najmocniejszy zawodnik w kategorii „dopingowanie” w postaci Mimiego, aż strach się bać 😛

Przyznam że gdyby nie Ela i Konrad na starcie bym się nie pojawiła, ich mocny doping sprawił że stanęłam ramię w ramię z mocarzami. Razem z ekipą w postaci Marek i Konrad pojawiliśmy się w Daleszycach w sobotę po południu, odebraliśmy pakiety startowe, rozpakowaliśmy maszyny w kwaterze, szybkie przebranie i na objazd trasy. Pierwsze km bez zmian w stosunku do zeszłego roku, asfalt, potem lekki podjazd w lesie przechodzący w podjazd ostry. Faceci dali czadu, ja pod pretekstem cykania zdjęć spuściłam z tonu. Na szczycie pierwszego podjazdu uznaliśmy że troszkę się zakręcimy, ostry zjazd, sporo liści, lekkie kłopoty i powrót asfaltówką w mocnym tempie.

Po tym nadludzkim wysiłku uznaliśmy że zasłużyliśmy na JUMBO pizzę z dostawą na kwaterę.

W międzyczasie do Daleszyc dojechali już Ela, Krysia i Wojtek, odebrali pakiety, dziewczyny objechały trasę. Wieczór to jak zwykle mile spędzony czas w gronie ufoludków pizzy i węglowodanów w różnych innych postaciach 😀

Niedziela, MASTERS start 10:30 (1355 m przewyższeń), FAN 11.00 (800 m przewyższeń). Na spokojnie śniadanie, ogarnianie rowerów, dojazd na start i MASTERS POOOOOSZEDŁ! Za samochodem pilotującym. Razem z Rafałem, Kamilem i Markiem stanęliśmy w 2 linii drugiego sektora. Organizatorka jeszcze opowiada o starcie, wyzwaniach, bufecie. Co ciekawe mówi o trasie jakby sama ją przejechała, aż miło się słucha – dla mnie to ogromy plus! Pogoda super, idealna do ścigania. Dużo osób decyduje się na krótkie ciuszki, ja wzbogacam je o standardowe, lansiarskie opaski uciskowe i rękawki 😀 START FAN! Na początku dość wolno, wyjazd z miasta, troszkę nerwowo, ciasno, czasami z ostrym hamowaniem, skręt koło fabryki marmurów, asfalt i większa dzida, w końcu przed wjazdem do lasu (jak rok temu) samochód zjeżdża na bok i wreszcie daje szansę na osiągnięcie przyzwoitej prędkości. Tyle tylko że zaczynamy jechać pod górkę. Panowie przede mną. Brak kontaktu wzrokowego. Niestety moja kondycja, instynkt samozachowawczy powodują że kręcę, sapię ale większość zawodników mnie wyprzedza. Mija mnie Konrad który spóźnił się z wejściem do sektora i nadrabiał. Zaśmiał się tylko z moich kompresów, że miały niby pomagać a coś nie widać i wystrzelił niczym strzała.

Kiedy dojeżdżam do stromego podjazdu jadę w pochodzie sapiących jak ja zawodników, noga za nogą, koło za kołem, z prędkością mniejszą niż dzień wcześniej na objeździe z telefonem w ręku. Trochę mnie to denerwuje, ale luzuję się, bo wiem ile jeszcze podjazdów przede mną. Pierwszy zjazd, fajny flow, zupełny luz, niestety panowie na trasie rozczarowują swoim podejściem do pokonywania błota… Przykro mówić, ale mam wrażenie że na widok paćki, kałuży, patyka, kamienia, liścia – niektórych opanowuje irracjonalny lęk i rękościsk na klamkach, zamiast budzić prymitywnego wojownika i chęć utaplania się jak barbarzyńca w podłożu, przybranie barw bojowych niczym Mel Gibson w Bravehart 😉 PANOWIE! PLISSSSS. Tłumaczę sobie że za słabo pojechałam początek i mocarze mnie wyprzedzili, ale jak noga nie podaje to walczmy sercem! Koniec dygresji.

Około 10 km, widzę charakterystyczny zielony strój. Ale kto to może być? Zbliżam się i okazuje się że to Marek. Czyżbym przyspieszyła? Niekoniecznie. Marek zatrzymuje się na poboczu, okazuje się że rozszczelniła mu się przednia opona. Mówi że to koniec. Jadę dalej, jeszcze nie czuję swojej dyspozycji, a raczej jej braku, jadę sobie „swoje”. Muszę przyznać że oprócz mglistych wspomnień z zeszłego roku niewiele pamiętałam z trasy w Daleszycach. Pamiętam zmęczenie, satysfakcję z ukończenia i kultowy zjazd z Zamczyska. Dopiero luźne, ostre kamienie na trasie zaczęły przywracać wspomnienia niczym hipnoza. O dziwo radzę sobie na nimi całkiem nieźle.

Ten sam zestaw kół i opon co rok temu, ciśnienie ok 2,3 BAR, ale zdecydowanie lepsza technika spowodowały że podjazdy i zjazdy nie były przerażające jak rok temu. To mnie bardzo cieszyło. Pierwszy raz od niedawna podjeżdżałam kiedy inni szli (nie roztrząsajmy w jak silnej czy słabej grupie ludzi jechałam;). Ważne że cieszyło 🙂 Cudowne zjazdy rekompensowały zmęczenie na podjeździe. W pewnym momencie dojeżdżam do dziewczyny bez konkretnych barw. Jedziemy razem, nie chcę szarżować, ale wyprzedzam ją na jednym z podjazdów i to sprawia mi niesamowitą satysfakcję – na podjazdach to zazwyczaj ja miękłam 🙂

Lecę samotnie przed siebie, koła czasami zatańczą na liściach, pod nimi często niewiadome w postaci kamieni, korzeni, patyków, dlatego lepszą opcją jest jechać po bokach, niż w wyżłobionym przez wodę korycie. Jest bomba, fan, banan i lekki niepokój, bo zbliżamy się do kultowego zjazdu z Zamczyska. Ten zjazd chyba głównie przez historie przekazywane z ust do ust powodują dreszcze na ciałach kolarzy. Grubo przed startem, w sektorze i podczas jazdy powtarzałam sobie (i nie tylko ja): „Oby tylko zjechać w jednym kawałku z Zamczyska”. Rok temu ten zjazd był dla mnie wyzwaniem, co będzie w tym roku? To pytanie kołatało mi się coraz głośniej w miarę zbliżania się do około 23 kilometra trasy.

Jeszcze tylko przejazd granią, krętą drogą pomiędzy luźnymi, ostrymi kamieniami (nawet wyprzedzam kogoś:), ostre podejście, gwałtowny zjazd przed którym moja psychika nawet się nie buntuje mimo jednej wpiętej nogi i JEST! Oto stoję w obliczu mojego świętego Graala. Jeszcze tylko jakiś zawodnik krzyczy żeby go puścić, kiedy dowiaduje się że wyprzedza też dziewczynę krzyczy tylko: „Tym bardziej szacun” i zjazd. Ale czy ja śnie na jawie, zjazd wcale nie jest ostry, nie boję się go, hamuję, ale głównie z powodu zawodników przede mną i obawy co za zakrętem. Słyszę krzyk za sobą, żeby puścić prawą i ponosi mnie na drzewo, pień, na bok, ale sekundę później jestem już na rowerze i bez obawy zjeżdżam na dół, w niesamowitą przestrzeń łąk, niesamowity widok, endorfiny, uśmiech i krzyko-pieśnio-wrzask na ustach – JESTEM W JEDNYM KAWAŁKU! JUHUUUUUU! Wiem że zaraz bufet, mam camelbag’ a ale zmiana smaku się przyda. Zaraz czeka nas kolejny podjazd, kolejny kultowy punkt na mapie Daleszyc. Co w tym podjeździe tak „fajnego”? Nie jeden zawodnik uśmiechnie się z przekorą, niejeden wspomni jak na widok drogi pomiędzy polami pomyślał: „Teraz sobie odpocznę”.

Nic bardziej mylnego. To podjazd gdzie zawodnicy wyciągają magnezy i przeklinają niejednokrotnie swój los patrząc w przestrzeń przed sobą. A co przed nimi? Niekończący się sznur rowerzystów, ciągnący się niczym pochód świętych krów, kończący się gdzieś w lesie, w którym podjazd się nie kończy. Co to, to nie 🙂 Na bufecie wymieniam jeszcze kilka uprzejmości z jednym z zawodnikiem, mimo próśb o piwo dostaję izotonika i widzę ową łąkę. JUŻ PAMIĘTAM! U podnóża stoi fotograf, w oddali majaczy sznur zawodników. Śmieję się do fotografa żeby złapał mnie pod lasem zrobię jakąś śmieszną minę. Jedziemy, równo, tempem, wiem że nie ma co się palić, zresztą nie ma miejsca do wyprzedzania, jadę w tempie i rozmyślam sobie o fizjologii wysiłku, słucham sapania i do przodu. Przy wjeździe do lasu przypominam sobie szlaban. Rok temu chyba był zamknięty i to podchodziłam. A teraz jadę i jadę i jadę i nawet wyprzedzam idących 😛 Śmieję się do zawodników że może lepiej byłoby podchodzić bo w sumie w takim samym tempie, ale dobrze wiemy czym różni się podjazd podjechany od podlezionego, prawda? Kolejny zjazd. Patrzę na Garmina, konkretnie na ilość metrów jakie już podjechaliśmy. Rafał sobie ustawił, to ja też musiałam. Podobno jak widzi się że jest się w połowie podjazdów robi się lepiej 🙂 Metry naliczają się w zawrotnym tempie. Jedziemy. Wiem że już bliżej niż dalej 🙂 Żel chyba zaczyna działać, albo troszkę się rozgrzałam, bo przyspieszam, albo inni zwalniają 😛 Wyprzedzam kolejną dziewczynę.

Zawsze w takich sytuacjach obawiam się że siądzie mi na koło, staram się nie oglądać, bo to podobno oznaka słabości, po prostu wyobrażam sobie że rzeczywiście jedzie za mną i nie ma co się opierdzielać. Wg moich obliczeń to już ostatni dłuższy podjazd, cisnę. Po podjeździe zjazd. O dziwo miejscami wydaje się bardziej stromy niż Zamczysko. Jeden z zawodników przede mną ostro hamuje, ja już nie mam czym, mimo docisku siodełka pupą z całych sił. Kiedy zaczynam się w niekontrolowany sposób coraz szybciej ześlizgiwać krzyczę po prostu że jadę lewą i niech mnie puszczaaaaaaaaaaa!

Udało się, hamulce odpuszczone i zjechałam swobodnie wyprzedzając znacznie tych za mną i z nadzieją że również moją rywalkę. Nie wiem która jestem, rok temu nie załapałam się nawet na podium, w tym nie liczyłam na więcej, zima nie była dla mnie zbyt pracowita. Wg Garmina trasa powinna być już płaska, osiągnęliśmy prawie 800m, ale nic podobnego, jeszcze 2 górki przed nami.