17 lutego 2014 - Blog MyBike.plBlog MyBike.pl

Przyroda robi kolarzy w konia. Ci, którzy liczyli na dłuższe zimowanie, biegówki, dopiero co zaczęli szybkie randki z trenażerem, i patrzą badawczo- rozpoznawczym wzrokiem na kłęby mazi niewinnie nazywanej tłuszczem, muszą zmierzyć się z faktem, że jest coraz cieplej. Wszystkiemu ponoć są winni Azjaci, ich anomalie pogodowe zapowiadają wyjątkowo gorący rok. My Polacy meteopaci (przynajmniej ja odkąd jeżdżę na rowerze notorycznie przeglądam ICM i nie potrafię tego zwalczyć) wiemy o czym mowa, żyjemy prognozami pogody. Kolarze też, więc czas na konfrontację ze swoim zaniedbanym przyjacielem i w teren.

My, ekipa Mybike.pl w ramach treningowych stawiliśmy się na zimowym maratonie Mazovii w Jabłonnie. To znaczy ja, Krysia Żyżyńska, Monika Wrona, Michał Żurek, Ania Galeńska. Skład pokazuje, że w naszej drużynie niezłomne są kobiety i błoto im nie straszne.

Fot. Zbyszek Kowalski

O proszę, Ania dzielnie jedzie!

A może w nas kobietach jest po prostu więcej romantycznego podejścia wobec własnych rowerów – uważamy, że wszystko zniosą a żaden serwis im nie straszny? Panowie odwrotnie – chłodna kalkulacja kosztów wygrywa. Z perspektywy czasu, tzn. kilkanaście godzin po maratonie nie jestem w stanie ocenić, czy rzężenie w napędzie to poważna sprawa. Nie chcę o tym myśleć. Jak większość kobiet, pomyślę o sprawach technicznych jutro:D

Fot. Zbyszek Kowalski

Monika i Michał w doskonałej formie po.

Trasa maratonu w warunkach letnich byłaby przejażdżką z zamkniętymi oczami. Aura przedwiośnia sprawiła, że płaska trasa (z kilkoma rachitycznymi podjazdami) to była droga z rozmokłym śniegiem, czasem błotem. Równo trzeba było trzymać tor jazdy. Żadnego asfaltu, tylko las. Dwa razy ta sama pętla. Szybko, o ile opanowało się podstawy balansowania w rozmiękłym podłożu i posiadało znośne opony. Trudno było wyprzedzać. Często był jeden optymalny ślad i naiwni ci, którzy chcieli kombinować bokami. W tym naiwna ja. Nie masz cwaniaka nad Warszawiaka. Nie tym razem jednak… Kilka razy zagrałam na wyrywną i ze skwaśniałą miną trzeba było się wycofać, a spotkanie ironicznego uśmiechu na twarzy potencjalnie wymijanego to był nóż w plecy. Tam gdzie się dało, rwałam jednak do przodu. Opony z przodu Nobby Nick a z tyłu Bontrager dodały mi skrzydeł i co istotne pewności siebie. Dzięki przedniej trzymałam się stabilnie podłoża.

Przedzieranie się z 7 sektora to było wyzwanie. Czułam się jak Tom Cruise z teledysku Mission Impossible. Co chwila się zastanawiałam czy nie mam w polu widzenia dziewczyn, które trzeba by było szczególnie gonić. Natura pełna jest kamuflażu! Krągłe nogi jednego chłopaka zaliczyłam do damskich i dzięki temu spory kawał drogi pojechałam ponad normę:) Dziękuję!

Aut. Bogusław Lipowiecki

Dzięki tej pomyłce byłam druga, a podium mi się trafia rzadko.

Taktyka na maraton była prosta, jechać od początku jak szybko się da, żeby nikt nie blokował mnie na leśnych ścieżkach. Trzymać miarowy i równy rytm pedałowania i unikać dzięki temu wywrotek. Pięknie to sobie w głowie ułożyłam, nawet uwierzyłam. Plany są piękne, a wyszło jak zawsze. Ambitny kolega, wymijając mnie już na pierwszych km, zaczepił o moją nieszczęsną, długą kierownicę. Wylądowałam w smolistej, ogromnej kałuży. Ale to nie są wybory Miss….na szczęście. Bo potwór z bagien to był przy mnie Harrison Ford.

Aut. Zbyszek Kowalski

Zostało to uwiecznione po maratonie, jak czekałyśmy z Krysią na torby z rzeczami.

Chłopak za mną miał świetny refleks, więc nie przejechał po mnie. Oby tak dalej z refleksem u kolarzy! Szybko się otrząsnęłam. Od czasów złotego medalu Justyny uzyskanego ze złamaną stopą, trudno z twarzą pokerzysty mamić znajomych, że to i tamto, były przyczyny obiektywne, które zahamowały mój pęd na maratonie;-)